نگونبختی به اوج سعادت بالا برند؛ یکی حبل من اللّه و دومی حبل من النّاس است ولی اگر کسی از این دو حبل الهی سوء استفاده نمود، جرم از ریسمان نیست، علت این است که او در سر سودای بالا رفتن نداشته است و البته چنین مردمی به وسیله قرآن و مکتب حسینی به قعر دوزخ برده میشوند و این حقیقت در جهان دیگر چنین مجسم میگردد که به فرمان قرآن و امامان به دوزخ افکنده میشوند؛ و این است معنی قسیم الجنّة و النّار بودن.

در روایت از رسول اکرم آمده است:

انّ القرآن شافع مشفّع، و ماحل مصدّق [1].

«قرآن شفیعی است که شفاعتش پذیرفته است و سعایت کنندهای است که سعایتش پذیرفته میشود».

حقیقتا تعبیر عجیبی است. میفرماید:

قرآن کریم، هم شفیع مؤمنان و نیکوکاران است به بهشت سعادت، و هم خصم کافران و مجرمان است به سوی دوزخ؛ واسطهای است که آنان را به بهشت برین و اینان را به دوزخ میکشاند.

این نوع از شفاعت را شایسته است شفاعت رهبری بنامیم و میتوان آن را شفاعت «عمل» هم نامید؛ زیرا عامل اساسیای که در اینجا موجب نجات یا بدبختی گردیده است همان عمل نیکوکار و بدکار است.

روشن است که هیچیک از اشکالات شفاعت بر این گونه از شفاعت که شرح داده شد وارد نیست و مخصوصا شفاعت به این معنی با «عدل الهی» به هیچ وجه منافات ندارد، بلکه مؤید آن است.

شفاعت مغفرت

دومین نوع شفاعت، وساطت در مغفرت و عفو و بخشیدن گناهان است. این معنای از شفاعت است که آماج اشکالها و ایرادهای منتقدین و منکرین قرار گرفته است ولی با توضیحی که به خواست خدا در این کتاب درباره آن داده میشود روشن میگردد که نه تنها ایرادی بر آن وارد نیست بلکه از معارف عالی و گرانقدر اسلام