علت اینکه در روایات داریم که امام حسین (ع) از خلق کثیری شفاعت میکند این است که در این جهان، مکتب امام حسین (ع) بیش از هر مکتبی موجب احیاء دین و هدایت مردم شده است.

همانطور که قبلا گفته شد شفاعت امام حسین (ع) به این صورت نیست که برخلاف رضای خدا و اراده او چیزی را از خدا بخواهد. شفاعت او دو نوع است: یک نوع آن همین هدایتهایی است که در این جهان ایجاد کرده است و در جهان دیگر مجسم میشود، و نوع دوم آن را عنقریب بیان میکنیم.

امام حسین (ع) شفیع کسانی است که از مکتب او هدایت یافتهاند، او شفیع کسانی نیست که مکتبش را وسیله گمراهی ساختهاند.

از این نکته نباید غفلت ورزید که همانطوری که از قرآن کریم گروهی هدایت یافتهاند و گروهی گمراه شدهاند، از مکتب امام حسین (علیه السلام) نیز گروهی هدایت شده و گروهی گمراه گشتهاند و این مربوط به خود مردم است.

خدا درباره مثلهای قرآن میفرماید:

یضلّ به کثیرا و یهدی به کثیرا و ما یضلّ به الّا الفاسقین [1].

«به سبب قرآن، گروهی را گمراه میسازد و گروهی را هدایت میکند، و جز بدکاران را گمراه نمیسازد».

ملّای رومی، تمثیل عالی و زیبایی برای این مطلب آورده است، میگوید:

رسن یعنی ریسمان، طناب. با طناب، هم میشود از چاه بیرون آمد و هم میشود به درون چاه رفت، تا کدام را انتخاب کنیم.

قرآن و مکتب حسینی ریسمانهایی هستند که قدرت دارند بشر را از چاه