آن یکی در پیش شیر دادگر

ذمّ دنیا کرد بسیاری مگر

حیدرش گفتا که دنیا نیست بد

بد تویی، زیرا که دوری از خرد

هست دنیا بر مثال کشتزار

هم شب و هم روز باید کشت و کار

زانکه عزّ و دولت دین سر به سر

جمله از دنیا توان برد ای پسر

تخم امروزینه فردا بر دهد

ور نکاری «ای دریغا» بر دهد

گر ز دنیا بر نخواهی برد تو

زندگی نادیده خواهی مرد تو

دائماً در غصّه خواهی ماند باز

کار، سخت و مرد، سست و ره دراز

جهانا چه در خورد و بایستهای

اگر چند با کس نپایستهای

به ظاهر چو در دیده خس، ناخوشی

به باطن چو دو دیده بایستهای

اگر بستهای را گهی بشکنی

شکسته بسی نیز هم بستهای

چو آلوده بیندت آلودهای

ولیکن سوی شستگان، شستهای

کسی کو تو را می نکوهش کند

بگویش: هنوزم ندانستهای

ز من رستهای تو اگر بخردی

چه بنکوهی آن را کزان رستهای

به من بر، گذر داد ایزد تو را

تو در رهگذر، پست چه نشستهای

ز بهر تو ایزد درختی بکشت

که تو شاخی از بیخ او جستهای

اگر کژ بر او رستهای سوختی

وگر راست بر رستهای رستهای

بسوزد بلی، هر کسی چوب کژ

نپرسد که بادام یا پستهای

تو تیر خدایی سوی دشمنش

به تیرش چرا خویشتن خستهای