کند، همان خوشی‌ای که ما درک می‌کنیم، بلکه زندگی خوش دنیا را هم در سایه نوعی توحید، عملی میÈداند (یعنی این که انسان خالص برای خدا بشود) و مقدمه آن می‌داند.

انسانِ قرآن موجودی است که سعادتش را جز خدا چیز دیگر نمی‌تواند تأمین کند. یعنی انسان موجودی آفریده شده است که آنچه می‌تواند خلئی را که از سعادت دارد پر کند و رضایت کامل او را تأمین و وی را سیر نماید، جز ذات پروردگار نمی‌باشد: اَ لَّذینَ امَنوا وَ تَطْمَئِنُّ قَُلوبُهُمْ بِذِکْرِ اللهِ اَلا بِذِکْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلوبُ[1]. این، عجیب و معجزۀ تعبیری است: آنان که ایمان آورده‌اند و دلهاشان با یاد خدا آرام گرفته است. در اینجا یک امر اثباتی ذکر شده است که دلهاشان به یاد خدا آرام می‌گیرد و دل انسانهای دیگر به یاد چیزهای دیگر آرام می‌گیرد ولی آن چیزهای دیگر را نفی می‌کند و «اَلا»ی تنبیه می‌آورد، آگاهی و هشیاری می‌دهد و خبر مهمی را اعلام می‌کند.کلمة «بِذِکْرِاللهِ» را نیز مقدم داشته است. به تعبیر ادبا: «تَقدیمُ ما هُوَ حَقُّهُ التَّأخیرُ یُفیدُ الْحَصْرَ» یعنی چیزی که باید به حسب قاعده، مؤخر ذکر شود اگر مقدم شد، به حسب قاعده افادة حصر می‌کند، چون در دستور زبان عربی متعلقات فعل و جار و مجرور باید بعد از فعل بیاید.

[1] . رعد/ 28: همان کسان که ایمان دارند و دلهایشان با یاد کردن خدا آرام می‌گیرد، بدانید که دلها به یاد خدا آرام می‌گیرد.