درباره مسأله نظر میگوید:

«بر مرد جایز نیست نظر به زن اجنبی، همچنانکه بر زن جایز نیست نظر به مرد اجنبی. جماعتی وجه و کفین را استثنا کرده گفتهاند مطلقاً نظر بر آنها جایز است.

بعضی دیگر گفتهاند نظر یک بار جایز است و بیش از یک بار جایز نیست. احوط ممنوعیت است مطلقاً.» [1]

اما فقهای متأخر و معاصر غالباً در این دو مسأله از اظهارنظر صریح در رسالههای عملیه خودداری کردهاند و معمولًا طریق احتیاط میپویند.

در میان علمای متأخر و معاصر، حضرت آیة اللَّه حکیم دامت برکاته در رساله منهاج الصالحین چاپ نهم، کتاب النکاح، مسأله سوم، فتوای صریح دارند و وجه و کفین را صریحاً استثنا میکنند. ایشان میفرمایند:

«جایز است نظر به کسی که قصد تزویج او را دارد. همچنین جایز است نظر به زنان اهل ذمّه- به شرط عدم تلذّذ- و همچنین زنان بیپروا که نهی آنها اثر ندارد- به شرط عدم تلذّذ- و همچنین زنانی که به وجهی محرم میباشند. و نظر به غیر اینها حرام است مگر بر چهره و دو دست تا مچ، آنهم به شرط عدم تلذّذ.»

حس احتیاط

بی گمان حس احتیاط یکی از موجبات پرهیز از فتوای به جواز نظر و عدم لزوم پوشش است. هر کسی در وجدان خود میداند که دو خصیصه یکی در مرد