میشود گوشها و گوشوارهها و گردن و گریبان پوشیده شود و چهره باز بماند.

به نظر ما در اینکه آیه مورد نظر همین معنی را میفهماند هیچ تردیدی نیست و چون توجه کنیم که آیه در مقام بیان حدود پوشش است و به اصطلاح اصولیین اهمال در مقام بیان جایز نیست، بهطور قطع میفهمیم که پوشانیدن چهره واجب نیست.

2. در موارد بسیاری که مستقیماً مسأله پوشش یا مسأله جواز و عدم جواز نظر مطرح است ملاحظه میکنیم که در جواب و سؤالهایی که میان افراد و پیشوایان دین رد و بدل شده فقط مسأله «مو» مطرح است و مسأله «رو» به هیچ وجه مطرح نیست؛ یعنی وجه و کفّین مفروغٌ عنه و مسلّم فرض شده است. و ما ذیلًا چند نمونه از این موارد را ذکر میکنیم:

الف. در مورد حرمت نظر به خواهر زن:

صَحیحُ الْبَزَنْطی عَنِ الرِّضا علیه السلام قال: سَأَلْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یحِلُّ لَهُ انْ ینْظُرَ الی شَعْرِ اخْتِ امْرَأَتِهِ؟ فَقالَ: لا الّا انْ تَکونَ مِنَ الْقَواعِدِ. قُلْتُ لَهُ: اخْتُ امْرَأَتِهِ وَالْغَربیةُسَواءٌ؟ قالَ: نَعَمْ. قُلْتُ: فَما لی مِنَ النَّظَرِ الَیهِ مِنْها؟ فَقالَ: شَعْرُها وَ ذِراعُها [1].

احمدبن ابی نصر بزنطی- که از اصحاب عالیقدر حضرت رضا علیه السلام است- میگوید از حضرت رضا سؤال کردم آیا برای مرد جایز است که به موی خواهر زنش نگاه کند؟ فرمود نه، مگر اینکه از زنان سالخورده باشد. گفتم پس خواهرزن و بیگانه یکی است؟ فرمود بلی. گفتم (در مورد سالخورده) چقدر برای من جایز است نگاه کنم؟ فرمود به موی او و ذراع (از انگشت تا آرنج) او میتوانی نگاه کنی.