خانه کلید خانه را به شما بدهد یا خودش حضور داشته باشد و اجازه بدهد.

بعد میفرماید: «وَ اذا قیلَ لَکمُ ارْجِعُوا فَارْجِعوا» اگر صاحب خانه به شما گفت برگردید نمیتوانیم شما را بپذیریم، شما هم برگردید و ناراحت نشوید.

قبلًا گفتیم اعراب اجازه خواستن را ننگ میشمردند. و این از نادانی آنها بود، کما اینکه الآن هم در اجتماع ما نپذیرفتن وارد، هر چند به موجب عذری باشد، اهانت به وارد تلقی میشود و این از نادانی ماست. اگر کسی به در خانهای برود و صاحب خانه بگوید من الآن وقت ندارم شما را بپذیرم، به او برمیخورد و چه بسا قهر کند و هر جا بنشیند بگوید من رفتم به در منزل فلانی، مرا راه نداد. این هم یک نادانی و جهالت است.

ما باید دستور قرآن را در این باره به کار ببندیم. به کار بستن این دستور تکلّفات و ناراحتیهای زیادی را از ما دور میسازد. یک سلسله دروغها و خلاف گوییها معلولهمین رفتار نادرست و توقعهای نابجاست که در بین ما رایج میباشد.

شخصی بدون اطلاع قبلی درِ خانه شخص دیگری را میزند. صاحب خانه میل ندارد او را بپذیرد، بسا هست که کارهای لازمی دارد و آمدن این شخص مزاحمت است، میگوید بگویید فلانی در خانه نیست. شخص وارد غالباً این دروغها را میفهمد. شخص وارد خلاف میکند که بدون تعیین وقت قبلی توقع دارد او را بپذیرند و صاحب خانه هم آن قدر شهامت و صراحت ندارد که بگوید معذرت میخواهم فعلًا وقت ندارم بپذیرم، و اگر بگوید وقت ندارم، باز آن شخص وارد آن قدر فهم ندارد که عذر او را بپذیرد، تا آخر عمر گله میکند که رفتم به در خانه فلان شخص و او مرا نپذیرفت.

این است که در این گونه مواقع، هم دروغ گفته میشود و هم رنجش پدید میآید.

ولی اگر دستور قرآن رعایت شود نه دروغی گفته میشود و نه رنجشی پدید میآید.

لهذا میفرماید: «ذلِکمْ ازْکی لَکمْ» یعنی این روش که به شما یاد