اکرم این بود که پشت در خانه میایستاد و میفرمود: السَّلامُ عَلَیکمْ یا اهْلَ الْبَیتِ. اگر اجازه ورود میدادند وارد میشد و اگر جواب نمیشنید نوبت دوم و سوم سلام را تکرار میفرمود، زیرا واقعاً امکان دارد شخصی که در خانه است در نوبت اول یا دوم صدا را نشنیده باشد. ولی اگر در نوبت سوم هم جواب نمیشنید مراجعت میکرد و میفرمود یا در خانه نیستند و یا آنکه میل ندارند ما وارد بشویم. این دستور را در مورد خانه دخترش زهرا رضی الله عنه نیز اجرا میفرمود.

یک نکته که باید در تفسیر این آیه متذکر شویم این است که کلمه «بیوت» جمع «بیت» به معنای اتاق است. در زبان عربی لغتی که به معنی «خانه» در اصطلاح امروز فارسی به کار میرود لفظ «دار» است. البته در قسمتی از نقاط ایران مانند خراسان کلمه «خانه» را نیز به اتاق اطلاق میکنند. به هر حال بیوت به معنای اتاقهاست و از اینجا چنین نتیجه گرفته میشود که استیذان مربوط به داخل شدن در اتاق اشخاص است نه به ورود در حیاط منزلها.

ولی باید توجه داشت که در بین اعراب چون در خانهها همیشه باز بود قهراً حیاط جنبه خصوصی پیدا نمیکرد و اگر کسی میخواست در خانه خود فرضاً لخت شود به داخل اتاق میرفت. ولی در جایی که حیاط حکم اتاق را پیدا کرده است- چنانکه الآن در زندگی ما اینطور است- زیرا در بسته است و دیوارها هم بلند است و اگرچه کاملًا مانند اتاق پناهگاه و خلوت شمرده نمیشود ولی بالأخره تاحدی جنبه خصوصی دارد، در چنین جاهایی حکم وجوب استیذان در حیاط هم جاری است.

در پایان آیه میفرماید: «ذلِکمْ خَیرٌ لَکمْ لَعَلَّکمْ تَذَکرونَ» یعنی این برای شما بهتر است (یعنی دستوری که به شما دادیم بیدلیل نیست، فلسفه دارد، مصلحت شما در آن است) باشد که متوجه شوید و مصلحت آن را دریابید.

سپس در آیه دوم میفرماید: اگر پس از استعلام و استجازه دریافتید که کسی در خانه نیست، وارد نشوید مگر اینکه به شما اجازه داده شود، مثلًا صاحب