ایران، از آن بهره بسیار یافتهاند [1] محیی الدین شعر هم میگفته، البته شعرهایش در حد شعرهای ابن فارض در عربی یا حافظ در فارسی نیست ولی شعر زیاد گفته و اصلًا شعر برای او حالت شعری ندارد، در واقع موج است، و بعضی شعرهایش هم در آن حد اعلای از زیبایی است، که گاهی در اسفار شعرهایش را نقل میکند. دو سه تا شعر در هفته گذشته آقای دکتر بدوی خواند، گو اینکه ایشان این شعرها را خواند به اعتبار شعر آخرش و خوب هم توجیه نکرد، و شعری که آن به اصطلاح مقام آخر عرفانی توحیدی خودش را در آن شعر میگوید این است:

.شعرهای عجیبی دارد، و از کسانی که سخت در مقابل محیی الدین خاضع و فروتن و کوچک است، صدرالمتألهین است.

غرض این است که پدر عرفان نظری محیی الدین است و اگر ما درباره عرفان نظری حافظ بخواهیم بحث کنیم چارهای نداریم جز اینکه همان مکتبی را که محیی الدین تأسیس کرده است مطالعه کنیم و ببینیم که اینها چگونه بیان کردهاند و آیا حافظ در این زمینه چیزی دارد و یا ندارد. ولی انسان وقتی که وارد بحث درباره عرفان حافظ میشود، میبیند که خیلی دامنه درازی دارد، و من حیفم آمد که یک قسمتهایی را اینجا بیان نکنمگو