قصیدهای دارد، تائیه ابن فارض، در حدود هزار شعر است که همه آنها به «ت» ختم میشود، شعرهای معروفی است، که این شعرها از اوست:

و میگویند تمام این شعرها را در حالت بیخودی به اصطلاح گفته و دیگران نوشتهاند.

داوود قیصری، شارح فصوص، از این طبقه است، یعنی از طبقه احیاشدهها و زنده شدههای محیی الدین است. عبدالرزاق کاشانی، شارح دیگر است. مولوی بلخی رومی معاصر بود با صدرالدین قونوی و در قونیه با صدرالدین نشست و برخاست داشت. فوت ملای رومی در حدود چهل سال بعد از فوت محیی الدین است، یعنی محیی الدین در حدود سال 635 فوت میکند و ملای رومی در 672، که سال فوت ملای رومی و خواجه نصیرالدین طوسی یک سال است. بعد از او هم کسانی که آمدند، مثل محمود شبستری صاحب گلشن راز، جامی که از شارحین فصوص الحکم محیی الدین است، همه سخت تحت تأثیر محیی الدین عربی هستند و در اشعار شبستری انسان کلمات محیی الدین را کاملًا میتواند ببیند.

غرض این است که محیی الدین تأثیر عجیبی روی عرفای بعد از خودش گذاشته است و دیگران به این مطلب اعتراف کردهاند. در میان نویسندگان فارسی زبان، کسی که اگر در این مسائل اظهارنظر میکند تا اندازهای روی مطالعات است و بی حساب حرف نمیزند، آقای دکتر زرین کوب است. وی در کتابی که به نام ارزش میراث صوفیه نوشته، این حرف را اعتراف میکند، میگوید:

محققان صوفیه بعد از محیی الدین، علی الخصوص شعرای صوفیه