تأثیر گناه و معاشرت با بدان در سیاه دلی

... [1] در احادیث ذکر شده:

ما مِنْ شَی ءٍ افْسَدُ لِلْقَلْبِ مِنْ خَطیئَةٍ. انَّ الْقَلْبَ لَیواقِعُ الْخَطیئَةُ بِهِ حَتّی تَقَلَّبُ عَلَیهِ فَیصیرُ اعْلاهُ اسْفَلَهُ..

یعنی هیچ چیزی به اندازه خطا و لغزش و گناهکاری، روح را بیمار و فاسد نمیکند.

روح پشت سر هم کار سیاه انجام میدهد تا آنجا که یکسره زیر و رو میشود و فطرت بشری به یک حیوان درنده و بلکه بدتر از آن تبدیل میشود. در حدیث دیگر اینطور آمده که در هر روحی یک نقطه سفید هست. اگر آدمی گناهی بکند، در آن نقطه سفید یک نقطه سیاه پیدا میشود. اگر از این گناه پشیمان شود و توبه کند، آن نقطه تاریک محو میگردد و اگر به گناه ادامه بدهد آن نقطه سیاه توسعه پیدا میکند تا تمام آن سفیدی را بگیرد. همینکه دیگر قسمت سفیدی باقی نماند سقوط این آدم قطعی است، امیدی به بازگشت او نیست.