شايد قرآن آيهای به لحنی شديدتر از اين آيه نداشته باشد: آنان که طلا و نقره را گنج میکنند و به صورت ذخيره نگهداری میکنند و در راه خدا انفاق نمیکنند [1]، آنها را به عذابی دردناک بشارت بده. آن روزی که همين طلا و نقرهها را به صورت فلزهای گداخته در میآورند و پيشانی، آن سجدهگاه اينها را داغ میکنند (چون ايندر واقع مسجود و معبود تو بوده؛ تو بايد خدا را عبادت میکردی ولی در واقع معبود تو همين بوده است)، پهلوها و پشتهای اينها را با همين معبودهايشان داغ میکنند. به او میگويند آن گنجها و جمعآوری شدههای تو، آن ذخيرههايی که تو برای خودت جمع کردی اينهاست؛ حالا ببين چه میشود!

اينجا قرآن آن نيش درست خودش را که بايد بعد از سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ بزند [میزند.] از کجا شروع میکند؟ معاندی عنادش با حق و اهل حق به حدی رسيده که نمیتواند تحمل کند؛ به او بگو عجله نکن، قيامت هست. بعد خطاب به پيغمبر:

صبر کن. بعد: وضع قيامت چنين خواهد بود، وضع انسانی که در آنجا گرفتار میشود چنين. بعد آتش جهنم تعقيب میکند، چه کسانی را؟ آن دوریگزينهای از حق و حقيقت، همانها که جمع کردهاند و انباشتهاند و ذخيره کردهاند. معلوم میشود قضيه از همينجا شروع میشود؛ از اينجا شروع میشود که کار به آنجا میرسد. ابوجهل و ابوسفيان آن بتهای حقيقیشان غير از بتهای ظاهريشان بود. آنها به ظاهر در حمايت از بت عُزّی و بت هُبَل با پيغمبر میجنگيدند ولی همه میدانند، شواهد قرآنی هم خوب حکايت میکند

[1]. آن که به صورت ذخيره نگه میدارد، معلوم است خودش احتياج ندارد که به صورت ذخيره نگهمیدارد. وقتی خودت احتياج نداری پس به ديگران بده. يا احتياج داری يا نداری؛ اگر احتياج داری خودت مصرف میکنی؛ وقتی خودت مصرف نمیکنی پس چرا به ديگران نمیدهی؟