لطف و کرم خودت دست به قلب من بينداز و دل مرا هدايت کن که بفهمم چه بخواهم، مرا به مصالح خودم راهنمايی کن.

اين قلب من را بگير و به سوی رشدش و آنچه که صلاح و هدايت و راهش است راهنمايی بفرما. از کرم تو و از لطف عميم تو اينها عجيب و چيز تازهای نيست؛ يعنی تو چقدر لطف داری که بسياری از اوقات اصلًا قلب من را خودت هدايت کردهای که من چه از تو بخواهم، اينها هم جزء لطفهای توست.

در دعای رجب میخوانيم:يا مَنْ ارْجوهُ لِکلِّ خَيْرٍ وَ امَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کلِّ شَرٍّ تا آنجا که میگوييم:يا مَنْ يُعْطِی الْکثيرَ بِالْقَليلِ ای خدايی که رحمت و نعمت بسيار را میدهی در مقابل عمل کم.يا مَنْ يُعْطی مَنْ سَئَلَهُ ای خدايی که عنايت میکنی به هرکه از تو بخواهد ولو عملی هم نداشته باشد؛ معاوضه عمل هم نيست.يا مَنْ يُعْطی مَنْ لَمْ يَسْئَلْهُ وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ ای خدايی که اعطا میکنی و رحمت میکنی به بندهای که حتی از تو نخواسته و تو را نمیشناسد تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً از بس تو به بندگان خودت لطف و تحنّن و رأفت و رحمت داری!

يکی از شرايط دعا- که شرايط زياد دارد- همين ايمان به لطف عميم پروردگار است و اينکه رحمت پروردگار بیمنتهاست و اينکه انسان هر اندازه عاصی و گناهکار باشد اگر به مانند يک بنده تائب و بازگشتکننده و مُقرّ به معصيت و بندهای که تصميم گرفته است ديگر نافرمانی نکند به درگاه الهی قدم بگذارد محال و ممتنع است که پروردگار او را از در خانه خودش دور کند [1].

[1] در اينجا مراسم احياء انجام شد