اجابت مقرون میشوند.

نکته ديگر که درسی است که اميرالمؤمنين علی عليه السلام میدهد اين است (روحش را عرض میکنم و جملهاش را بعد ترجمه میکنم): هيچ وقت چيزی را بر خدا حتم نکنيد، يعنی نگوييد خدايا فلان چيز را به هر حال من میخواهم، من کار ندارم حکمت اقتضا میکند يا نه، مصلحت است يا مصلحت نيست. ادب عبوديت اقتضا میکند که انسان از خدا بخواهد. آن کسی که از خدا چيز نمیخواهد او در مقابل خدا انانيّت به خرج میدهد. عبوديت اقتضا میکند که انسان هميشه از خداوند چيز بخواهد. و وقتی که انسان از خدا چيز میخواهد اول اين را بايد بخواهد: خدايا اين قلب من را هدايت کن که از تو آن چيزی را بخواهد که حکمت و مصلحت است و الّا من خيلی اوقات گمراه میشوم، چيزهايی برای خود میخواهم که نبايد بخواهم و چه دعای بزرگی است! در نهجالبلاغه است، میفرمايد:

اللَّهُمَّ انْ فَهِهْتُ عَنْ مَسْأَلَتی، اوْ عَمِهْتُ عَنْ طَلِبَتی، فَدُلَّنی عَلی مَصالِحی، وَ خُذْ بِقَلْبی الی مَراشِدی، فَلَيْسَ ذلِک بِنُکرٍ مِنْ هِداياتِک، وَ لا بِبِدْعٍ مِنْ کفاياتِک [1].

يعنی خدايا اگر زمانی من گنگ و لال شدم نفهميدم از تو چه بايد بخواهم، عوضی چيزی خواستم، خدايا اگر از مطلوب واقعی خودم کور شدم، چشمهايم آن مطلوبهای واقعی خودم را نديد و چيزهايی را ديد که اصلًا نبايد من به اينها توجه کنم، خدايا اولين دعای من اين است که با آن

[1]. نهجالبلاغه فيضالاسلام، خطبه 218.