داريم اجازه بده يک سالِ ديگر اينها را پرستش کنيم که به اصطلاح خوب سير بشويم و يک شکمی از عزا در بياوريم، بعد اينها را از بين ببر. دوم اينکه نماز که آدم بيفتد به خاک و سجده کند غرور ما را میشکند، اين را هم از ما بردار. سوم اينکه موقعی که میخواهد بتها شکسته بشود به ما نگو [که اين کار را انجام بدهيم،] خودتان بشکنيد؛ يک کس ديگر را مأمور کن، ما حيفمان میآيد. پيغمبر اکرم فرمود: اينها به اختيار من نيست. من يک ساعت هم نمیتوانم اجازه بدهم که اين بتها باقی بماند و يک روز هم نمیتوانم به شما اجازه بدهم که مسلمان باشيد و نماز نخوانيد. بله، میگوييد بتها را شما نمیخواهيد بشکنيد، من کس ديگر را میفرستم بشکند.

اين است که اين جور گذشتِ درباره دين، محال است پيغمبر داشته باشد.

پيغمبر نهايت درجه گذشت داشت ولی گذشت درباره خودش داشت نه گذشت درباره دين، يعنی تسامح در امر دين که يک جا بگويد اين تکليف را میتوانيد انجام ندهيد. چنين مسألهای به هيچ شکل وجود ندارد.

وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنا بَعْضَ الْاقاويلِ.لَاخَذْنا مِنْهُ بِالْيَمينِ.ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتينَ. اگر به فرض محال کوچکترين سخنی را بر ما ببندد، با يمين او را میگيريم (يمين يعنی دست راست. در زبان عربی، دست راست- چون قدرت هميشه در دست راست است- کنايه است از قدرت) يعنی به کمال قدرت او را میگيريم، بعد وَتين او را، رگ قلب او را میبُريم.فَما مِنْکمْ مِنْ احَدٍ عَنْهُ حاجِزينَ اگر بخواهد به سود شما چيزی را به ما ببندد آنوقت کسی از شما نيست که بخواهد مانع کار ما بشود.

تا اينجا تهديدی است در مورد پيغمبر اکرم. دومرتبه به اصل مطلب برمیگردد:

وَ انَّهُ لَتَذْکرَةٌ لِلْمُتَّقينَ اين شعر يا کهانت نيست، بيداری و تنبّه