در هر مرحلهای که هست- چون استعداد آن مرحله را دارد- به سوی کمالش هدايت و رهبری میکند و پرورش میدهد، انسان را مهمل بگذارد؟ نه، تنزيل است از آن مقام ربُالعالمين که آن مقام ربُالعالمين شأنش اين است که همه جهانها را تربيت کند، پرورش بدهد و به کمال برساند و همين شأن ربُالعالمينی است که اقتضا میکند بر بنده صالح خودش وحی بفرستد برای تربيت بشر.

وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنا بَعْضَ الْاقاويلِ.لَاخَذْنا مِنْهُ بِالْيَمينِ.ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتينَ.فَما مِنْکمْ مِنْ احَدٍ عَنْهُ حاجِزينَ.

يک فکر برای آن مردم پيدا میشد و شايد شبيه و نظيرش برای بعضی ديگر هم پيدا بشود و آن اين است که خيال میکردند اگر کسی رسول از ناحيه ربُالعالمين باشد مانند هر رسول و فرستاده ديگر- مثل فرستادهای که از ناحيه يک انسان میآيد- از خودش اختيار دارد که کم و زياد کند، چيزی را بگويد چيزی را نگويد، چيزی را هم از روی اختيارداری از پيش خودش بگويد. در اين زمينه قرآن در آيات زيادی با يک لحن فوقالعاده شديدی- که گاهی اشخاص تعجب میکنند چرا قرآن در زمينه پيغمبر اينچنين لحن شديدی گرفته است- تهديدآميز میگويد که اگر تو دست از پا خطا کنی و يک ذره کم و زياد بکنی [چنين میکنيم.] گاهی خطاب به خود حضرت است گاهی به مردم: قضيه او و رسالت او آنچنان حساس است که اگر يک ذره غير آنچه ما به او میگوييم بگويد خيال نکنيد که فقط او را از رسالت خودمان خلع میکنيم [بلکه چنان میکنيم.] کسی که از نردبان بالا میرود هرچه بيشتر بالا برود اگر سقوط کند سقوطش خطرناکتر و وحشتناکتر است.