ظهور باطنها در قيامت

از خصوصياتی که در مورد قيامت هست- که قرآن کريم مکرر تصريح میکند- اين مسأله است که حقايق و بواطن ظاهر میشوند، يعنی در دنيا چيزهايی ظاهر بود و چيزهايی مخفی، آن مخفيها از نهانگاه بيرون میآيند و همه ظاهر میشوند. در يک آيه داريم:يَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ [1] يعنی در روزی که آن سريرهها [آشکار میشود.]

سريره به معنی باطن است. میگويند سريره هر کسی يعنی آن باطنِ باطنش؛ و از آن جهت به باطن سريره میگويند که سرّی و نهان و پنهان است.يَوْمَ تُبْلَی السَّرائِرُ. نه تنها سرائر انسان آشکار میشود بلکه آن جهان جهانی است که حقايق عالم در آن جهان به طور کلی مشهود است؛ انسان، هم بواطن و سرائر خودش را مشاهده میکند هم سرائر عالم را. لهذا بعد فرمود:يَوْمَئِذٍ تُعْرَضونَ لاتَخْفی مِنْکمْ خافِيَةٌ از شما هم چيزی پنهان نمیماند. در آيهای میخوانيم:يَوْمَ تُبَدَّلُ الْارْضُ غَيْرَ الْارْضِ وَ السَّمواتُ وَ بَرَزوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهّارِ [2] (عين مضمون اين آيه است) روزی که زمين تبديل میشود به غير زمين، يعنی

[1]. طارق/ 9.

[2]. ابراهيم/ 48.