شايد منطق خيلی از ما همين باشد کهای مردم! يکی از دو بدبختی را اجمالًا بايد بپذيريد، خدا حاضر نيست که ببيند شما هر دو خوشبختی را داريد. اين ضد تعليمات انبياست. نمیخواهم بگويم ضد تعليمات فقط قرآن است؛ ضد تعليمات انبياست از جمله خود عيسی مسيح. اميرالمؤمنين در نهجالبلاغه میفرمايد:انَّ الْمُتَّقينَ ذَهَبوا بِعاجِلِ الدُّنْيا وَ اجِلِ الْاخِرَةِ [1] متقين، هم سعادت دنيا را میخواهند هم سعادت آخرت را.

اشتباه اين است که ما خيال میکنيم گناهان به دليل اينکه سعادت دنياست گناه است، به عبارت ديگر به دليل اينکه سعادت است گناه است ولی سعادت دنيا، در صورتی که اساس اين منطق در اسلام بر اين است که گناه فقط به دليل اينکه بدبختی است گناه است. البته ميان خوشبختی در دنيا و تسليم لذتهای فوری شدن بايد تفکيک کرد.

شخصی بود، يک نسبت خيلی دوری هم با ما داشت، در جايی زمينهايی تهيه کرده بود و زراعت و کشاورزی میکرد. با من همسن بود. خيلی قوی و چالاک و بلکه پهلوان و اصلًا قهرمان بود. بعدها چون پول هم پيدا کرده بود افتاد دنبال عياشی و شرابخواری. در اين سه چهار سال اخير به يک وضعی افتاد که اطبا هم میگفتند اثر شرابخواری زياد است. بعد رفت در امريکا چقدر پول خرج کرد و حالا تازه برگشته است. البته اين اواخر ادعا کردند که توبه کرده و وقتی به مشهد میرود حرم میرود و نماز میخواند. ولی بالاخره اين عياشيها [نتيجهاش اين است.] مگر هر عياشی برای انسان خوشبختی است؟ چهار صباح انسان عياشی کند بعد به يک چنين عواقبی گرفتار بشود!

[1]. نهجالبلاغه، نامه 27 [به اين صورت: وَ اعْلَموا عِبادَ اللَّهِ! انَّ الْمُتَّقينَ ...]