قرآن مطلب را ذکر کرد که منشأ هلاکت آنها تکذيب قيامت بود. ديگر دليل ندارد که بعد چيز ديگری ذکر بشود.

عرض کرديم اينجا چون در مقام نقل قصه و حکايت نيست فقط آن جنبههای تکاندهنده مطلب را ذکر میکند و به اجمال میگذرد.

وَ امّا عادٌ فَاهْلِکوا بِريحٍ صَرْصَرٍ عاتِيَةٍ و اما عاد با يک باد بسيار تند و سرکش، غيرقابل کنترل و غيرقابل تسخير هلاک شدند. خدای متعال آن باد را هفت شب و هشت روز بر آنها مسلط کرد، يعنی از صبح يک روز که بعد هفت شب فاصله شد تا پايان روز آخر که میشود هشت روز و هفت شب، پیدرپی حُسوماً يعنی آن باد مرتب- مثل اينکه شدت و ضعف پيدا میکرده- اينها را درهم میکوبيد. تو قوم را میديدی در حالی که صرعی و افکنده شده بودند، يا مانند مصروعها و ديوانهها اصلًا نمیفهميدند که در اين بلای شديد چه بکنند.کأَنَّهُمْ اعْجازُ نَخْلٍ خاوِيَةٍ. برخی گفتهاند اشاره است به هيکلها و اندامهای درشت اينها: در آخر که هيکلهای اينها را میديدی مانند تنههای درخت خرما میديدی که به زمين افکنده شده است.فَهَلْ تَری لَهُمْ مِنْ باقِيَةٍهلاکت يک قوم در اثر گناه

اينجا بحثی است بسيار عالی و اتفاقاً با اين ايام و موضوع حضرت حجت عجّل اللَّه تعالی فرجه تناسب دارد و آن بحث اين است: بسياری از مردم، مشکل و حتی بعيد به نظرشان میرسد که يک وقت قومی در اثر گناه هلاک بشوند، به تعبير قرآن با يک طاغيه يا با يک باد صرصر يا به شکل ديگر هلاک بشوند. شايد اين مطلب به نظر بعضی از افراد عجيب بيايد. ولی قرآن يک اصلی دارد که ما اين اصل قرآن را توضيح میدهيم