يک مقدار شن و متحرک است و اثر پا باقی نمیماند. بعضی قسمتها هم سنگ است و به دليل سنگ بودن اثر پا باقی نمیماند. لذا نُصُب نصب میکردند؛ چيزهايی به عنوان علامت راه نصب میکردند که اينها را نُصُب میگفتند و معمولًا به صورت سنگچين بود. سنگچينهايی در جاهايی نصب میکردند علامتِ اينکه راه از اين طرف میرود. وقتی مسافر آن را میديد میفهميد که تا آنجا بايد برود. بعد همينجور میرفت و دائم نگران به اطراف خودش [نگاه میکرد] تا باز علامت راه را پيدا کند. يک جا که چشمش به يک سنگچين میافتاد، به سرعت به طرف آن میدويد. اين پيدا کردن سنگچين و بعد به سرعت به سوی آن دويدن، مَثَلی بود:

مثل اينکه سنگچين پيدا کرده که چنين به سرعت به آن سو میدود.

میگويد در قيامت مردم به سرعت به سوی آن مقصدی که بايد بروند میروند و میدوند مثل آن افرادی که آن سنگچينها را پيدا کردهاند بعد از مدتی که پيدا نکردهاند؛ چشمشان افتاده، چگونه به عجله دارند میدوند؟! يعنی اين کسانی که در دنيا به اين طمع خام [به سرعت در اطرافت گرد آمدهاند و میخواهند بیجهت از نعيمهای عالم ديگر بهرهمند شوند، در آخرت نيز چنين حالتی پيدا میکنند.] در معنای مُهْطِعين اسراع بود:فَمالِ الَّذينَ کفَروا قِبَلَک مُهْطِعينَ اينها که در دنيا به اين سرعت به طرف تو میدوند ولی میخواهند از طمعشان برخوردار بشوند. کأ نّه تو الآن آن علامت راه هستی. همينطور که وقتی علامت راه را میبينند به طرفش میدوند، اينها هم به طرف تو سرعت گرفتهاند. اما حالا که آمدند علامت راه را پيدا کردند بدون اينکه از اين علامت به عنوان يک علامت استفاده کنند و بعد راه را بگيرند و بروند، آمدهاند که آيا میشود ما همينجوری و بدون ايمان و عمل به بهشت برويم؟