انفاقات چنان، از نظر امانتداری چنان، از نظر عفت و پاکدامنی چنان، از نظر ادای شهادت و وفای به شهادت چنان، اين چيزهايی که ذکر شد. چنان مردمی در بهشتهای الهی قرار میگيرند و مکرمند، پس ايمان و عمل [با هم لازم است.] کسی به بهشت نمیرود مگر آنکه در ابتدا ايمان داشته باشد و بعد به اين ايمان جامه عمل بپوشد. پس در واقع طمعهای بيجا بايد بريده و قطع شود.

آياتی که الآن خوانديم از اين قسمتها شروع میشود:فَمالِ الَّذينَ کفَروا قِبَلَک مُهْطِعينَ.عَنِ الْيَمينِ وَ عَنِ الشِّمالِ عِزينَ.ايَطْمَعُ کلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ انْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعيمٍ. معلوم میشود گروهی بودهاند که قرآن اينها را هم کافر میخواند؛ حال چرا کافر میخواند و چگونه کافرهايی هستند توضيح میدهيم. مردمی بودند که هم ايمان داشتند و هم ايمان نداشتند و البته آن که داشتند در واقع ايمان نبود؛ ايمانِ به معنی واقعی نداشتند که آنها را منجر به اطاعت و تسليم امر خدا و منجر به عمل کند، ولی در عين حال دغدغه راست بودن دعوت پيغمبر را هم شديداً داشتند. با اينکه ايمان نداشتند و در گروه مؤمنين نبودند باز گروه گروه میآمدند دور پيغمبر مینشستند و در دل خودشان اين طمع را به شکلی پرورش میدادند که شايد ما هم از اين نعيمهايی که در عالم ديگر هست بهرهمند شويم؛ يعنی میخواستند ايماننياورده و عملنکرده وعدهها و نويدهای پيغمبر درباره آنها صادق شود؛ چرا؟ از آيات بعد روشن میشود که يک نوع خودبينی خاصی در اين مردم وجود داشته است.

بعضی افراد، خود و نژادشان را به گونهای پيش خودشان فرض میکردند که ما فقط به دليل اينکه ما هستيم، مثلًا به دليل اينکه از اولاد ابراهيم هستيم يا در اطراف کعبه پرورش يافته و بزرگ شدهايم از ما بهتر و بزرگتری در عالم وجود ندارد. اگر چنين چيزهايی که پيغمبر میگويد