آوردن خير عظيمتر و فرار کردن از شر عظيمتر. لذا چقدر شُروری است که پلکان خير هستند و چقدر خيرات است که وسائل و درکاتِ سقوط هستند.

حال چه اشخاصی هستند که اين حالت ابتدائی- حالت بيتابی با رسيدن هر زيان و حالت امساک با رسيدن هر خير- را از دست میدهند، اينها چه خصلتهايی دارند؟ خوانديم:الَّا الْمُصَلِّينَ.الَّذينَ هُمْ عَلی صَلاتِهِمْ دَائِمونَ.وَالَّذينَ فی امْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلومٌ.لِلسّائِلِ وَ الْمَحْرومِتصديق به روز جزا

وَ الَّذينَ يُصَدِّقونَ بِيَوْمِ الدّينِ شاخصه ديگرشان: تصديق به روز جزا. کلمه «دين» يعنی جزا. جزا اعم از کيفر و پاداش است؛ پاداش هم جزاست، کيفر هم جزاست؛ يعنی هبا و هدر نرفتن عمل؛ يک چيزی که به منزله عکسالعمل است به انسان برگردد. در مقام تشبيه، عمل انسان را به صوت و رجعالصوت و به تعبير ديگر به ندا و صَدا تشبيه میکنند. ديدهايد در برخی محيطها، در يک شرايط خاص فيزيکی، انسان اگر کلمهای را تلفظ کند محيط فوراً برمیگرداند. الآن هم اتاقها چنين حالتی را دارد، اندکی صوت را برمیگرداند. اين حالت برگشتن صوت را که انسان کلمهای میگويد بعد اين کلمه به سوی خودش برمیگردد، در زبان عربی رجعالصوت يا صَدا میگويند. اين که الآن ما میگوييم فلان کس را صدا کن، غلط است، بايد بگوييم فلان کس را ندا کن. ولی در فارسی میگوييم صدا کن. خواندنِ کسی صدا نيست. اگر ما بخوانيم بعد فضا- چنان که در حمام يا در کوه چنين است- آن را برگرداند او صدا میکند؛ ما ندا میکنيم او صدا میکند. در فارسی اگر ما نداها را صدا میگوييم غلط است. اين