درس تحمل محروميت

اولين درسی که به انسان آموختند همين درس بود که متأسفانه انسان خوب تحويل نگرفت و آن اين است که رسيدن به سعادت بدون تحمل بعضی از محروميتها امکانپذير نيست. اگر انسان فرض کند که هيچ محروميتی را تحملنکرده به کمال و سعادت میرسد اشتباه عظيم است. مثل کودکی که بخواهد به کمالات عاليه علمی و فنی و عملی برسد، يک دانشمند يا صنعتگر عاليقدر بشود، به يک کمال فوقالعادهای نائل بشود اما به شرط اينکه به اصطلاح نازکنارنجی هم بزرگ بشود، از همان اول بچگی هيچ محروميتی را تحمل نکند، هرچه که دلش میخواهد فوراً به آن برسد و هرچه که فیالجمله برايش ناراحتکننده است از او دور بشود؛ او اصلًا انسان نمیشود. آيا امکان دارد که کودکی به مقامات علمی برسد ولی با يکچنين نازپروردگی فوقالعاده، هرچه دلش میخواهد فراهم باشد و هرچه دلش ابتدائاً نمیخواهد نباشد؟ امکان ندارد.

گفتيم اولين درسی که به انسان آموختند درس تحمل محروميت بود. برای بهرهبردن از نعمتهايی وسيعتر بايد محروميتی را تحمل کرد.