اسلام بر اساس همین مطلب است. اگر زنی آلوده شد، مردْ دیگر نمیتواند ادعای شرافت کند، ولی چقدر زنان پاکی هستند که شوهرهایشان آلوده هستند؛ هیچ وقت مردم آن زن را آلوده حساب نمیکنند، میگویند شوهرش آلوده است به او چه کار؟ شوهرش کثیف است به او چه کار؟ این یک مطلب.

مطلب دوم این است که زن در جهات عفتی، ناموس مرد است ولی در جهات شخصی و فردیاش به مرد ارتباط ندارد؛ یعنی اگر زنی- العیاذ باللَّه- در مسائل عفت آلودگی داشته باشد دامن مرد آلوده میشود، ولی اگر در زنی از نظر ایمان نقصی باشد، این، نقص مرد نیست. مثلًا اگر زنی مؤمن نباشد و در باطن کافر یا منافق باشد، این به مرد ارتباطی ندارد و لهذا قرآن به زن نوح و زن لوط مثَل ذکر میکند که نوح و لوط دو پیغمبر بودند در حالی که زنهای اینها مؤمنه نبودند و وابسته به مخالفین ایشان از نظر فکر و عقیده بودند. اینجا که قرآن میگوید: «خبیثات مال خبیثین است» [1] زنهای ناپاک مال مردان ناپاک است و زنان پاک مال مردان پاک است، این ناظر به پاکی ناموسی است؛ یعنی مردِ ناپاک است که غیرت را از دست میدهد و زن ناپاک را میپذیرد و ناراحت نیست که زنش ناپاک باشد، ولی مرد پاک امکان ندارد که زن ناپاک را بپذیرد. این است که طبعاً یک نوع انتخاب صورت میگیرد. این بیانِ حکم شرعی نیست، بلکه قرآن یک قانون طبیعی را بیان میکند: طبعاً این طور است که پاکها سراغ پاکها میروند و ناپاکها سراغ ناپاکها. شما ببینید جوانان پاک دنبال دخترهایی میروند که پاک باشند و دخترهای پاک هم شوهر پاک را میپسندند، اما یک جوان آلوده و کثیف

(1). نور/ 26.