عالَم آخرت عالَم زنده است

این یک منطقی است در قرآن که اینجا جای آن نیست که درباره آن مفصّل صحبت کنم. قرآن در کمال صراحت میگوید عالم آخرت عالم زنده است. همه چیز عالم آخرت زنده است و در آن دنیا هر چیزی و هر عضوی بر هر عملی که مرتکب شده است گواهی میدهد: دست گواهی میدهد من چه کردم، پا گواهی میدهد من چه کردم، چشم و گوش هریک گواهی میدهند من چه کردم، پوست بدن (حدیث است که کنایه از عورت است) گواهی میدهد من چه کردم؛ حتی به زبان مُهر میزنند: ای زبان! تو ساکت باش، بگذار خود اعضا و جوارح حرف بزنند؛ زبان هم [فقط] به گناهانی که خودش مرتکب شده است گواهی میدهد. قرآن میفرماید: در روزی که زبانهای این افراد (چون گناه اینها گناه زبان بوده) و دستها و پاهایشان علیه ایشان به همان اعمالی که مرتکب شدهاند گواهی بدهند. یوْمَئِذٍ یوَفّیهِمُ اللَّهُ دینَهُمُ الْحَقَزن از نظر عفت، ناموس مرد است

مقصود این است: اگر زنی- العیاذ باللَّه- دامن آلوده از آب دربیاید، شرافت مرد لکهدار میشود ولی خودتان میدانید که اگر مردی آلوده شود به شرافت زن آنقدرها صدمه نمیزند، بلکه [اصلًا] صدمه نمیزند. این خود یک رمز روانی خاصی دارد.

من در یک سلسله مقالاتی که چند سال پیش در یکی از مجلات زنانه راجع به حقوق زن- علیه مطالب خود آن مجله- نوشتم [1]، راز این مطلب را بیان کردم، و بسیاری از دستورهای

[1]. [این مطالب بعداً به صورت کتاب نظام حقوق زن در اسلام تدوین گردید.]