تکلیف ما در مواجهه با افکها

تکلیف بسیار روشنی است. بعد از این ما باید بدانیم اگر فردی درباره فردی یا مؤسسهای حرفی زد ما چه وظیفهای داریم. آیا وظیفه داریم سکوت کنیم؟ نه. آیا وظیفه داریم حتی بگوییم «ما که نمیدانیم، خدا عالم است»، «من چه میدانم، شاید باشد شاید نباشد»؟ نه. آیا وظیفه داریم در مجالس نقل کنیم، بگوییم «چنین چیزی میگویند»؟ به طریق اولی نه. پس وظیفهمان چیست؟ مادام که بینه شرعی اقامه نشده و شرعاً بر ما ثابت نشده است، باید بگوییم دروغ است. فقط وقتی که شرعاً ثابت شد و یقین پیدا کردیم [1]- مثلًا در مورد زنا چهار شاهد عادل و در مورد غیر زنا دو شاهد عادل شهادت دادند که به چشم خودمان دیدیم یا به گوش خودمان شنیدیم [2]- [آنگاه وظیفه مبارزه داریم.] مادام که بینه شرعی نیست، نه حق داریم بازگو کنیم، نه حق داریم بگوییم «نمیدانیم، چه میدانیم، شاید هست، شاید نیست» و نه حق داریم سکوت کنیم، بلکه وظیفه داریم بگوییم دروغ است. هر وقت شرعاً ثابت شد، آنوقت وظیفه ما مبارزه کردن است. البته در هر موردی وظیفهای داریم. در بعضی از مسائل، ما باید مبارزه کنیم، در بعضی از مسائل حاکم شرعی باید وظیفهاش را انجام بدهد، مثل مورد زنا.

قرآن میگوید: ای مسلمین، هم با این زبان به زبان کردن، دهان به دهان کردن، گناه بزرگی مرتکب شدید، ولی خدا از این گناهتان میگذرد و گذشت، متوجه باشید که بعد از این دیگر این کار را نکنید. وَ لَوْلا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیکمْ وَ رَحْمَتُهُ فِی الدُّنْیا وَ الْاخِرَةِ اگر نبود برای شما مسلمانها فضل و رحمت الهی در دنیا و در آخرت، لَمَسَّکمْ فیما افَضْتُمْ فیهِ

[1]. نه یقین گترهای بلکه یقین واقعی.

[2]. این بینه شرعی است.