که میگوییم «چونکه صد آمد نود هم پیش ماست.» مولوی مثل دیگری ذکر میکند، مثال میزند به قطار شتر، میگوید شما یک وقت هست که طالب و خریدار یک قطار شتر هستید و یک وقت هست که طالب پشم و پشکل شتر هستید. اگر شما طالب پشم و پشکل شتر هستید، پشم و پشکل گیرتان میآید ولی دیگر قطار شتر به تبع گیرتان نمیآید، اما اگر کسی برود و قطار شتر را بخرد پشم و پشکل هم گیرش میآید. میگوید:

شما آخرت را بخواهید- نه این که آخرت را بخواهید تا دنیا را به شما ندهند- دنیا هم هست، اما اگر دنیا را بخواهید دیگر آخرت نیست. اگر قطار شتر میخواهی پشم و پشکل هم فراوان است، اما اگر فقط پشم و پشکل میخواهی دیگر قطار شتر گیرت نمیآید، قطار شتر مال دیگران است.

کی انسان از عمل خودش حداکثر بهره را میبرد و به سعادت جاویدان اخروی، قرب به ذات حق، دوری از عذاب الهی و دنیای سعادتمند نائل میشود؟ آن وقتی که به نور خدا روشن باشد و برای خدا کار کند؛ میشود: لِیجْزِیهُمُ اللَّهُ احْسَنَ ما عَمِلواتفضّل خدا

بعد میفرماید:وَ یزیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ از فضل خودش یک چیز اضافه هم میدهد؛ یعنی علاوه بر این که حداکثر پاداش را میدهد، اضافه بر پاداش هم از فضل خودش میدهد. منطقی در قرآن هست تقریباً به همین [مضمونِ] «وَ یزیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ» و به عبارات مختلف و آن این که اگر