[ایمان داشته باشد که] هرچه در عالم هستی است از خداست و هرچه من دارم نعمتی است که خدا تفضل کرده به من داده است، پس اگر او به من امر میکند که از مال و ثروت خودت در راه خیر مصرف بکن، همان چیزی را که خودش به من تفضل کرده میگوید بده. این مثل این است که شما فقیر و مفلوک باشید، یک کسی اهل خیر پیدا بشود همه چیز به شما بدهد، خانه بدهد، لباس بدهد، پول و ثروت بدهد، بعد هم به شما بگوید یک مقداری از آنچه که من به تو دادم بده به فلان کس. شما اگر یک ذره وجدان داشته باشید آیا از این کار ناراحت میشوید؟ میگویید هرچه من دارم از تو دارم، تو نصف این چیزی را هم که به من دادهای اگر بگویی بده به غیر، من باید بدهم؛ چون ایمان دارید که هرچه دارید از اوست و او به شما داده. هر مقدار را به شما بگوید بده به فلان کس یا به فلان مصرف، هرگز احساس ناراحتی نمیکنید چون ایمان دارید که هرچه دارید از او دارید. حال آیا ممکن است کسی به خدا ایمان داشته باشد و طبعاً ایمان داشته باشد که هرچه دارد از خدا دارد و خدا به او امر کند از آنچه که من به تو دادهام مقدار ناچیزی را در راه خیر بده، آنوقت او کراهت داشته باشد، ناراضی و ناراحت باشد؟

نه. اگر احساس کرد ناراحت است، اگر خواست وجوهات مالش را بدهد بعد دید از این کار ناراحت است، باید بفهمد ایمانش درست نیست یعنی چیزی از نفاق در قلب و روح او هست.

قرآن میگوید چه دلیلی بر نفاق شما بالاتر از این که وقتی که میخواهید بیایید به نماز، با ناراحتی و کسالت میآیید، چهار رکعت نماز که بخواهید بخوانید میگویید چه خوب است زودتر تمام شود.