منحرف نکنی و در مسیر دیگر استفاده نکنی، شاکری. مثلًا زبان را خداوند عبث نیافریده است. با این زبان میشود حقایق را قلب کرد، دروغ گفت، به مردم آزار رسانید، دشنام داد، بدیهای مردم را پخش کرد، اشاعه فحشا کرد، جعل کرد، ولی واقعاً باید حساب بکنیم آیا دست خلقت زبان را برای همین به ما داده: تهمت، غیبت، دشنام؟ یا اینکه مقاصد خود را به دیگران بفهمانیم. فهماندن مقاصد خود به دیگران، تعلیم، ارشاد، نصیحت، شکر زبان است. پس باید همیشه نعمتها را در راه خودش مصرف کرد. مثلًا فکر و اندیشه صدی هشتاد مردم در راه شیطنتها صرف میشود در حالی که میتوان در راه علم و دانش و خیر و صلاح مردم به کار برد.

ای مؤمنان! ضعیف بودید، محروم بودید، خداوند نعمتهایی نصیب شما کرد و شما را از چنگال دشمنان رهانید. باید بدانید نعمتها را در چه راهی باید مصرف کنید.

این معنی لَعَلَّکمْ تَشْکرون است. مفاد آیه، توجه دادن مردم به وضع سابق است که عده آنها اندک بود، مردمی ضعیف بودند و خودشان و دیگران آنها را به حساب نمیآوردند، خداوند در کنف قدرت خود آنها را تقویت و تأیید کرد، روزیها را نصیب آنان کرد تا آن نعمتها را در راهی که خداوند فرموده و سعادت آنها در آن است مصرف کنند.

یا ایهَا الَّذینَ امَنوا لا تَخونُوا اللَّهَ وَ الرَّسولَ وَ تَخونوا اماناتِکمْ وَ انْتُمْ تَعْلَمونَ ای اهل ایمان! به خدا و پیغمبر خیانت نکنید زیرا به خودتان هم خیانت میکنید (مضمون آیه این است). در اینجا نهی شده از خیانت به خدا و پیغمبر و مسلمین، و خیانت خودشان به خودشان. احکام الهی امانت است نزد شما، آنها را ترک و تحریف نکنید.