تفسیر لغوی را می‌توان جزو تفسیر موضوعی به حساب آورد؛ زیرا تنها به تفسیر و تبیین واژه‌های مشکل قرآن پرداخته و «تفسیر غریب القرآن» نام گرفته است.
«غریب» در اینجا، به معنای ناآشنای مطلق نیست تا به فصاحت قرآن خلل وارد کند بلکه- همان گونه که در جای خود بیان کردیم- [1] شامل واژه‌هایی است که در برخی قبایل سرشناس رایج و شناخته شده بوده و احیانا در دیگر قبایل، ناآشنا می‌نموده است؛ و گرنه، خود واژه- چه از لحاظ رواج استعمال و چه از نظر رسا بودن مفهوم- در آن محدوده، مشکلی نداشته است.
قرآن بر آن بوده تا از واژه‌های فصیح و متداول در میان عرب اصیل، از هر قبیله بهره گیرد [2] و با این روش حکیمانه، وحدت زبانی فراگیری فراهم آورده است. البته در ابتدا برای قبایلی از عرب که به چنین واژه‌هایی از قبایل دیگر، ناآشنا بودند، مشکل فهم برخی عبارات قرآن پیش می‌آمد؛ از جمله، فهم معنای «أبّا»- به معنای علف- بر کسانی مانند ابوبکر و عمر مشکل آمد؛ [3] چون در میان قبیله قریش، این