نام کتاب : تفسیر و مفسران نویسنده : معرفت، محمدهادی جلد : 2 صفحه : 409
برداشته». و در ترجمه «رَفَعَ سَمْکَها» [1] (ص 101) میگوید: «گاز آن بالا داد». ص 123: «و ازوشید» در ترجمه «إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ». ص 220: «کپیان»: بوزینگان در ترجمه «کُونُوا قِرَدَةً خاسِئِینَ». [2] ص 296: «گوشوانان»: نگهبانان. ص 575: «خنور»: ظرف، کاسه، کوزه. از این قبیل واژههای ناب و اصیل در این تفسیر فراوان یافت میشود. شیواتر آنکه گاه کلماتی را ترکیب میکند که در این ترکیب ابداع نموده است؛ از جمله: در ج 1، ص 11: «پس آورد» به معنای: عاقبت کار. در ص 26: «باز بریدن»: کناره گرفتن. در ص 96: «ارپس» در ترجمه «فإن». یعنی پس اگر. در ص 106: «هامسانی»: همانندی. در ص 321: «بر آمد نگاه آفتاب»: المشرق. «فرو شد نگاه آفتاب»: المغرب. در ص 355: «فرانپاوم» در ترجمه «ثُمَّ أَضْطَرُّهُ». [3]
5. خلاصه تفسیر میبدی
در صفحات گذشته گفتیم که تفسیر میبدی (کشف الاسرار و عدة الابرار) بر اساس تفسیر کوتاه و مختصر خواجه عبد اللّه انصاری بنا نهاده شد و بعدها بر آن افزوده و به تفصیل آن پرداخته شد. ولی اخیرا استاد حبیب اللّه آموزگار، اقدام به تلخیص این تفسیر بزرگ کرده است و خواسته تا با این تلخیص، تفسیر اصلی را- که خواجه آنرا پدید آورده است- از آن بیرون کشد. وی در سال 1385 ق/ 1344 ش به این کار آغاز کرد و آن را طی سه سال به انجام رسانید و «تفسیر أدبی و عرفانی خواجه عبد اللّه انصاری» نامید که در دو بخش و در یک جلد بزرگ و حجیم به چاپ رسید. چاپ نخست آن در سال 1347 ش و چاپ دوّم، در سال 1353 ش در تهران انجام گرفته است.