از جمله ویژگیهای این تفسیر ارزشمند که ارزش ادبی آن را می‌رساند، به کار بردن واژگان سره و اصیل فارسی در آن است که نشان دهنده توان ادبی و گستره آگاهی وی بر زبان فارسی کهن است؛ گرچه برخی از این واژگان، امروزه مهجور افتاده است یا نامأنوس می‌نماید. در اینجا، نمونه‌هایی از آن را می‌آوریم:
در ذیل آیه «بَلی مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ» [1] درباره حضرت موسی آمده است که هم مخلص بود و هم مخلص (به کسر لام و فتح آن): «مخلص آنگاه بود که کار نبوت وی در پیوست و نواخت احدیت به وی روی نهاد؛ و مخلص آنگاه شد که کار نبوت بالا گرفت و به حضرت عزت بستاخ شد». [2]
در اینجا سه واژه ناب به کار برده؛ که ورزیدگی او را در ادبیات می‌رساند:
1. «در پیوست» یعنی امر نبوت او استحکام یافت.
2. «نواخت احدیت» یعنی نوای احدیّت.
3. «بستاخ شد» یعنی شناخت او کامل گشت و جرأت یافت.
در تفسیر سوره حمد چنین آورده است: «بنده من مرا به بزرگواری و پاکی بستود؛ بنده من پشت وامن داد و کار وامن گذاشت، دانست که به سر برنده کار وی مائیم». [3]
«پشت وامن داد» یعنی به من تکیه نمود و مرا پشتوانه خود دانست.
«به سر برنده» یعنی به پایان رساننده.
در ص 5 نیز «شکافته» به معنای «مشتق» آمده.
در ص 11 «بیوسیدن» به معنای «امید داشتن» آمده است: به هر چه بیوسند رسند.
ص 17: «فرا» به معنای «به»: «در خبر است که مصطفی فرا ابن عباس گفت» یعنی به او گفت.
ص 96: «گاز» به معنای «بناء» در ترجمه «وَ السَّماءَ بِناءً» [4] می‌گوید: «و آسمان گازی