سوّمین تفسیر علّامه شبّر که به شکلی فشرده ولی رسا و گویا نوشته، تفسیر وجیز است.
کوتاه نویسی در تفسیر شیوه‌ای است که بسیاری از بزرگان جهان اسلام به آن دست زده‌اند و منظور آنان، آشنا ساختن طالبان علم در دوره‌های نخستین تحصیل با مفاهیم قرآنی است و در آنها سعی شده که مهمترین مطالب تفسیری را در کوتاه‌ترین و گویاترین عبارات در اختیار پویندگان معارف قرآنی بگذارند و نوشته‌هایی که از این فرهیختگان در دست است کاملا ارزنده و همواره مورد استقبال عموم قرار گرفته است که از بهترین و شیواترین آنها تفسیر وجیز علامه سید عبد اللّه شبّر است که بحق در این میدان، گوی سبقت را از همگان ربوده است.
این تفسیر در عین کوتاهی، حاوی نکات و ظرافتهای برجسته تفسیری است که گاه برخی از تفاسیر حجیم فاقد آن است. در آن، سعی شده است از نکته‌های ادبی، بلاغی، لفظی و معنوی قرآن پرده برداشته شود و در صورت لزوم، به روش ساده و با اختصار در مسائل لغوی و نحوی گام نهاده شود و همان گونه که استاد محمد حسین ذهبی گفته است: «این تفسیر با چنین شیوه زیبایی، هرگز ملال‌آور نیست و خواننده را خسته نمی‌کند» [1].
مؤلف بر آن است که بر آثار منقول از اهل بیت عصمت علیهم السّلام تکیه کند و بیشتر آراء نقل شده از دیگران را به جهت اختصار و بدون ذکر قائلان آن می‌آورد. همچنین می‌کوشد در موارد لزوم به دفاع از مذهب برخیزد؛ چه در اصول و چه در فروع. در ذیل آیات مربوط به مسائل کلامی یا فقهی به طور فشرده و متین بحثی کوتاه و در عین حال عالمانه می‌آورد؛ چنانکه به گونه‌ای با اصول مذهب عدلیه یا با مسائل مورد اتفاق اهل حدیث مطابق باشد؛ و در ضمن آن، از دفع اشکالات و رفع ابهامات- در صورت لزوم- غفلت نمی‌ورزد و با توان فراوان خود که در ادب و فقه و حدیث دارد، بخوبی از عهده حلّ مشکلات، که عمدتا اهل بدعت و بیماردلان آنها را مطرح ساخته‌اند، بر می‌آید و پاسخهای شایسته و بایسته ارائه می‌دهد. آری این