ابو داوود شبل بن عباد مکی (متوفای 148) از قرّاء و مفسران شناخته شده است.
ابو جعفر طبری از طریق مثنّی بن ابراهیم از ابو حذیفه از وی در تفسیر و تاریخ روایت دارد و یکی از منابع تفسیری ثعلبی در «الکشف و البیان» به شمار می‌رود.
احمد بن حنبل و یحیی بن معین او را توثیق نموده‌اند. ابن حبّان او را در «ثقات» یاد کرده است. [1]

عبد الملک بن عبد العزیز بن جریج؛ اصالتا رومی است. در سال 80 در مکه متولد شد و به سال 150 در همان جا وفات یافت. او فقیه حرم مکی و امام اهل حجاز شمرده می‌شود و اول کسی است که در جمع و تدوین حدیث، نظم و ترتیب خاصی را در مکه به وجود آورد.
احمد بن حنبل درباره او می‌گوید: «او گنجینه دانش بود». در فراگیری دانش شهره بود. آراء ابن عباس را در تفسیر از شاگردان او فرا گرفت. ابن جریج تفسیری دارد که مأخذ طبری و ثعلبی و دیگران بوده است. نسخه‌ای از آن نزد سید بن طاووس بوده که از آن به «نسخة عتیقة جیّدة» یاد می‌کند و در کتاب «سعد السعود» که به سال 651 تألیف شده است، بخش‌هایی از آن را نقل می‌کند. [2]
این تفسیر با استخراج و تحقیق علی حسن عبد الغنی در مصر به چاپ رسیده است. [3] شرح حال او هنگام بیان اسناد تفسیری منسوب به ابن عباس (سند پنجم)