منعرل و حكومت آل براق منقضى و ممالكشان مسخّر الجايتو گرديد. خود قطب الدين شاه نيز بشيراز فرار كرده و بقيه عمر خود را در آنجا بسر برد و دختر خود را نيز بامير مبارز الدين از آل مظفّر تزويج كرد، شاه شجاع و شاه محمود و سلطان احمد از وى بوجود آمدند. (ص 1267 ج 2 س)

آل برمك- يا برامكه‌

- خانواده بزرگى است معروف كه در اصل از اهالى خراسان بودند و در مصاحبت ابو مسلم خراسانى اهتمامات بسيارى در انقراض بنى اميّه و تشكيل خلافت عبّاسيّه بكار بردند اينك در اوائل آن خلافت، چهار تن از ايشان: خالد بن برمك و يحيى بن خالد و فضل بن يحيى و جعفر بن يحيى متصدى مقام وزارت و صدارت و امورات بيت المالى شدند بلكه يحيى از طرف منصور، والى آذربايجان هم گرديد. عموما مصدر خدمات متنوعه بسيار و خيرات و مبرات بى‌شمارى بوده و اكرامات متنوعه بى‌حدّ در حق علما و شعرا و ارباب كمال مبذول ميداشته‌اند.

اينك شعراى وقت در مدح ايشان قصائد زيادى سروده و در وفات ايشان نيز مراثى بسيارى بنظم آورده‌اند و مدايح و مراثى ايشان در بسيارى از كتب مربوطه مدوّن ميباشد.

هارون الرشيد با آن مراحم فوق الغاية كه در حق جعفر داشته بحدّى كه شب و روز با معاشرت و منادمت وى بسر مى‌برد آخر الامر از نفوذ و اقتدار بى‌نهايت او انديشناك شد و در سال يكصد و هشتاد و هفتم جعفر را كشت، پدرش يحيى و برادرش فضل را نيز با دو برادر ديگرش محمد و موسى زندانى كرد و ايشان نيز در زندان مردند. نوادر بسيارى درباره برامكه مذكور و نقل آنها خارج از وضع كتاب است.

آل بويه‌

عنوان مشهورى يكى از دول معظمه ايرانى ميباشد كه در زمان بنى عباس در اوائل قرن چهارم هجرت نشأت يافته و مجموعا هفده يا هيجده تن از ايشان بعنوان سلطنت يا امارت و تبعيت، حكومت رانده‌اند و از آن‌رو كه عماد الدولة على بن بويه سابق الذكر مؤسّس اين دولت، ديلمى بوده اينك ايشان را ديلميان و ديالمه (جمع ديلمى) گفته‌اند چنانچه بجهت انتساب به بويه كه پدر