و در بقيع دفن شد و فرزندى از آن حضرت نداشت.

(مدارك فوق و ص 1965 ج 3 س)

ز- ام المؤمنين- خديجه‌

- بنت خويلد بن اسد بن عبد العزّى بن قصىّ بن كلاب قرشيه اسديه كه مادرش فاطمه بنت زائدة الاصم از اولاد عامر بن لوى، كنيه‌اش ام هند، از اشراف نسوان قريش، بسيار با تمكين و وقار و خردمند و با ثروت و بااحتياط و در زمان جاهليّت به طاهره معروف بوده است. باتفاق عامّه و خاصّه چنانچه حضرت على ع نخستين مردى است كه اسلام را قبول كرده او نيز نخستين زنى ميباشد كه بشرف اسلام مشرّف شده است. پيش از اسلام نخست زن ابو هالة بن زراره يا هند بن نباش تميمى بوده سپس بعتيق بن عائذ مخزومى تزويج كرده و اخيرا بعد از اسلام در چهل سالگى شرف‌اندوز ازدواج حضرت رسالت ص (كه در آن موقع بيست و يك يا بيست و پنج سال داشته) گرديده است.

علاوه بر شرافت سبقت اسلام و مزاياى ديگر كه ذيلا تذكّر ميدهيم در عظمت اين خاتون معظّمه همين بس كه ثروت او يكى از دو عامل قوى در پيشرفت اسلام بوده و بمدلول اخبار متواتره نبويّه (چنانچه مصرّح به كلمات و اكابر و اجلّه هم هست) با شمشير حضرت على ع در اجراى همين مرام مقدّس توأم و بمدلول بعضى از اخبار نبويّه متواتره يكى از چهار زن ميباشد كه بهترين زنان عالميان بوده و سه ديگر عبارتند از مريم بنت عمران و آسيه بنت مزاحم زن فرعون و فاطمه بنت محمد ص. نيز محض اشعار بجلالت و عظمت و تقدّم وى بر ديگران از طرف قرين الشرف بلقب كبرى ملقّب بوده و آن حضرت در حال حيات خديجه كه در حدود بيست و پنج سال در خانواده حضرت رسالت بوده محض احترام و رعايت خاطر او زنى ديگر تزويج نكرده است.

از عايشه روايت شده است كه حضرت رسول ص دائما خديجه را مدح و ثنا ميگفت تا روزى رشك و غيرت دامن‌گيرم شده و عرضه داشتم كه خديجه بيش از پيره‌زنى نميباشد و خداوند عالم بهتر از او را بشما عنايت فرموده است، آن حضرت دلتنگ شد و فرمود