مورد تحسين و آفرين گرديد. چون وقت طعام شد و سفره گستردند باز هم شيوه ادب را كاملا رعايت نمودند پس شيخ آن آستين فراخ خود را بظرف غذا انداخته و فرمود:

كل يا كمّى يعنى اى آستينم بخور. وقتيكه آن حالت را ديدند بصدد انكار برآمده و گفتند اين چه حرفى است؟ گفت همه اين طعامهاى لذيذ براى آستين من و جامه‌هاى قيمتى من است نه خود من و الّا من همانم كه ديروز با هيئت فقرا و وضع مناسب علما آمدم، محل تكريم نشدم سهل است كه مورد استهزا و اهانت هم گرديدم و سخنان صحيح و درست من اصلا قابل استماع تلقى نگرديد، امروز برخلاف زىّ علما به هيئت متكبّرين و اغنيا آمدم، مشمول اين‌همه احترامات شدم، سخنان سست و بى‌اساسم نيز مورد قبول واقع گرديد و جهل باغنا را بر علم توام با فقر مقدّم داشتيد، من همان ابن ميثم هستم كه در باب اصالت مال و غنا با شما مكاتبه كرديم و اكنون صدق قول من با معاينه مكشوف گرديد. چون مجال انكار نداشتند خودشان اقرار آورده و از در اعتذار وارد شدند.

وفات ابن ميثم بسال ششصد و هفتاد و هشتم يا نهم هجرت در قريه هلتا از قراء شهر ماحوز از بلاد بحرين واقع شد و در همانجا مدفون گرديد و بنابر اوّل، جمله:

فاز ميثم- 678 و بنابر دويمى جمله: ميثم فائز- 679 مادّه تاريخ او ميباشد. لكن در تحت عنوان درّ منثور از كتاب ذريعه گويد كه ابن ميثم بسال ششصد و هشتاد و يكم هجرت در قيد حيات بوده و تأليف شرح صغير نهج البلاغة نيز در همين سال انجام يافته است و روى اين اصل قول كشف الحجب را كه وفات ابن ميثم را در سال نود و نهم نوشته تاييد كرده و هم احتمال داده است كه شايد هشتاد و نهم باشد و بهرحال هفتاد و هشتم يا نهم بودنش دور از صحت است.

(ذريعه و ص 681 ت و 461 مس و 164 لس و 674 ج 1 مه و غيره)

ابن النابغة

در اصطلاح رجالى، عمرو بن عاص سهمى صحابى است كه اكثر اوقات در مقام مذمّت، بمادرش نابغه كه در زنا شهرت داشته نسبت داده و ابن النابغه‌اش ميگفته‌اند. (مرصع ابن الاثير)