جواب ايشان نوشته كه از آن جمله است:

اهل عراق پى باصل مقصد نبرده و بار دوم نوشتند كه تو در حكم باصالت مال بخطا رفته و قضيه را برعكس نوشته‌اى و كمال را بمال چه حاجت است و آموخته را باندوخته چه ضرورت پس آن حكيم دانشمند، بناچار اين چند شعر يكى از پيشينيان را در تأييد حكم مذكور بنگاشت:

چون دانست كه با اين‌گونه مكاتبات حل اشكال نخواهد شد خودش نيز عازم عراق گرديد كه صدق آن كلام حقيقت انتظام خود را علاوه‌بر مكاتبه، بطريقه حس و معاينه نيز مكشوف دارد. بعد از ورود، لباسهاى كهنه پوشيد، با زىّ حقيرانه حاضر حوزه درس يكى از اكابر وقت كه پر از فضلاى نامى بود گرديده و در صف نعال (آستانه) نشست، اكرامى و پرسش حالى از ايشان نديد تا در اثناى درس مشكلى پيش آمد كه تمامى حاضرين در حلّ آن درماندند، ابن ميثم با نه وجه بسيار دقيق آن اشكال را حل نمود لكن اصلا طرف توجه حاضرين نشد بلكه يكى از ايشان بطريق استهزا گفت گمان دارم كه تو هم طلبه هستى تا وقت طعام رسيد، با يكديگر مشغول صرف غذا شدند و براى آن شيخ حقيقت‌بين نيز قسمت كمى جداگانه دادند و با خودشان هم‌كاسه‌اش ننمودند تا مجلس متفرق شد.

فرداى آن‌روز با عمامه بزرگ و لباسهاى فاخر آستين فراخى باز در همان مجلس درس حاضر گرديد، بمجرّد ورود، مراسم تجليل و احترام تمام معمول و همه بلند شده و استقبالش كردند، در صدر مجلسش نشانده و زياده از حدّ تعظيمش نمودند. چون شروع بدرس و مباحثه شد و مذاكرات علمى بميان آمد شيخ از روى عمد پاره‌اى كلمات فاسد و كاسد مذكور داشت كه با آن‌همه دور از صحت عقلى و شرعى بودن آنها باز هم‌