در اوائل حكومت سلطان صلاح الدين ايّوبى تماما بشرف اسلام مشرّف شدند و از اشعار او است كه در كتمان سرّ گفته است:

در سال ششصد و ششم هجرت درگذشت. (ص 72 ج 1 كا و سطر 31 ص 101 ت)

ابن ممويه- حسين بن على‌

- بن محمد بعنوان ابن قم نگارش يافته است.

ابن المنادى- احمد بن جعفر بن محمد

- بغدادى، مكنّى به ابو الحسن، از مشاهير قراء قرن چهارم هجرت ميباشد كه در علوم ديگر نيز خبير بود، لكن در علوم قرآنيّه ممتاز و صد و بيست و اند تأليف در علوم متفرقه بدو منسوب كه از آنجمله است: كتاب اختلاف العدد و كتاب دعاء انواع الاستعاذات من سائر الافات و العاهات. در سال سيصد و سى و چهارم هجرت درگذشت.

(ص 58 ف)

ابن مناذر- محمد

- بن منذر بن منذر بن منذر بصرى، مكنّى به ابو جعفر، از فصحاى شعراى عهد عباسى ميباشد كه بجهت منذر نام داشتن پدر و دو جدّش، معروف به ابن مناذر (جمع منذر) شده است. بروايتى در اصل از اهل عدن بود، براى تحصيل در بصره متوطن شد، در ادبيّات و لغت نيز يدى طولى داشته و مرجع استفاده اكابر آن علم شريف بوده است. در حديث هم بصير، از سفيان ثورى و سفيان بن عيينه روايت نموده و مدايح بسيارى در حق برامكه گفته كه از آن جمله است:

روزى ابو العتاهيه اندازه قدرت شعرى او را استفسار نمود، جواب داد كه هرشبى ده و پانزده شعر ميگويم ابو العتاهيه گفت كه هرشبى قدرت هزار بيت را دارم اظهار داشت كسى كه شعر از اين قبيل بگويد:

و يا بگويد: