عهد احمد بن طولون والى مصر متصدى امر خراج و ماليات و ممدوح شعراى وقت بوده تا مابين او و ابن طولون رقابتى حاصل و محكوم بحبس شد و در ماه صفر دويست و هفتادم هجرت در زندان مرد و يا بامر ابن طولون مقتول گرديد.

عادتش آن بوده كه اگر اشعار مدحيه هرشاعرى پسنده طبعش ميشد بصله كاملش مفتخر مى‌نمود و الّا غلام خود را برمى‌گماشت كه آن شاعر را بمجازات بدى شعرش در مسجدش توقيف مى‌كرد و ماداميكه صد ركعت نماز نمى‌خواند رهايش نميكرد تا روزى حسين بن عبد السلام مصرى، مكنّى به ابو عبد اللّه، معروف به جمل كه شاعرى بوده ذكى و بديهه‌گو و هجوگو و بذله‌گو و چركين‌لباس نزد او رفته و در خواندن اشعار چندى كه گفته بوده استيذان نمود گفت از شرط عادت ما اطّلاع دارى گفت بلى پس اين اشعار را فروخواند:

ابن المدبر خنديد و تحسين نمود و بصله كاملى مفتخرش گردانيد. وفات جمل هم بسال دويست و پنجاه و هشتم هجرت در دمشق واقع گرديد.

(ص 514 ج 2 كا و 121 ج 10 جم)

ابن المدرس- حسين‌

- بن عبد اللّه توقانى، ملقّب به حسام الدين، معروف به ابن المدرس، از افاضل قرن دهم هجرى حنفيّه ميباشد كه تعليقه بر حواشى شرح تجريد سيد شريف و شرح عوامل مأة عبد القاهر جرجانى تأليف او بوده و در نهصد و بيست و ششم هجرى قمرى درگذشت. (ص 60 فوائد البهية)

ابن المدينى- على بن عبد اللّه‌

- بن جعفر بن نجيح بن بكر بن سعد، ابو الحسن الكنية، ابن المدينى الشّهرة، بصرىّ الدار، سعدىّ النسب،