داشت، قول باشتراط فصاحت و بلاغت در اجتهاد كه فوقا ضمن شرح حال احمد بن عبد اللّه بن سعيد اشاره نموديم گاهى بهمين صاحب ترجمه ناصر منسوب است.

وفاتش بعد از سال هشتصد و پنجاهم هجرت واقع شد و نزد قبر پدرش مدفون گرديد و تأليفى بدو نسبت نداده‌اند.

(ص 38 ج 10 عن و 247 ذريعه و سطر 29 ص 19 ت)

ابن متويه- على بن احمد

- بعنوان واحدى مذكور و لفظ متويه بفتح اوّل و ضمّ و تشديد ثانى است.

ابن متويه- على‌

- بن محمد بن على بن سعد اشعرى قمى قزدانى، مكنّى به ابو الحسن، معروف به ابن متويه، از محدّثين شيعه اوائل قرن چهارم يا اواخر قرن سيّم هجرت بوده و مؤلف كتاب نوادرى است بزرگ، محمد بن بن حسن بن وليد قمى و ابن بابويه صدوق (متوفّى بسال 381 ه ق- شفا) آن كتاب را بيك واسطه از خود مؤلف روايت ميكنند و سال وفاتش بدست نيامد.

(تنقيح المقال و ص 86 هب)

ابن مجاهد- احمد بن موسى‌

- بن عباس بن مجاهد، مكنّى به ابو بكر، معروف به ابن مجاهد، از اكابر قرّاء زمان غيبت صغرى، وحيد عصر خود و با آن‌همه علم و فضل و ديانت و تبحّر در علوم قرآنى بسيار باادب و نيكورفتار و كثير المزاح بود. در سال سيصد و بيست و چهارم هجرت درگذشته و از تأليفات او است:

1- كتاب قرائة ابن عامر 2- كتاب قرائة ابن كثير 3- كتاب قرائت ابى عمرو 4- قرائت حمزة 5- قرائة عاصم 6- قرائة الكسائى 7- قرائة النبى ص و غير اينها.

(ص 47 ف)

ابن مجد الدين- عبد السلام بن عبد اللّه‌

- حرانى الولادة، بغدادىّ الاقامة، مكنّى به ابو البركات، معروف به ابن مجد الدين، از مشاهير علماى عامّه اواسط قرن هفتم هجرت بوده و از تأليفات او است:

1- الاحكام 2- ارجوزة فى القرائات 3- شرح الهداية. بسال ششصد و پنجاه و دويم هجرت در شصت و سه سالگى درگذشت. (ص 664 ج 1 س)