5- السنة الضرورية 6- سيرة المستنصر 7- شرح كتاب منطق ارسطو 8- العقل و الجهل 9- مختار الحكم و محاسن الكلم. در اوائل قرن ششم هجرت در قاهره درگذشت.

(ص 358 ج 2 مه)

ابن الفاجر- مبارك بن فاجر

- بعنوان ابو الكرم مبارك مذكور داشتيم.

ابن فارس- احمد بن فارس‌

- بن زكريّا بن محمد بن حبيب، قزوينى رازى، اديبى است نحوى شاعر لغوى، مكنّى به ابو الحسن يا ابو الحسين، معروف به ابن فارس، فارس مضمار نحو و ادبيّات و بسيارى از علوم متداوله بود، خصوصا در لغت كه گوى سبقت از ديگران ربوده است. با فقها تحدى كرده و مسائلى در لغت نوشته كه ايشان را بدانها راهى نبوده و از فهم آنها عاجز باشند، حريرى نيز همين رويّه را از وى اقتباس نموده و در مقامه سى و دويم از مقامات خود يكصد مسئله فقهيّه بهمان اسلوب نگاشته است. از يتيمة الدهر ثعالبى نقل است كه ابن فارس از اعيان علم، جامع لطايف كتاب و شعرا و اتقان و تحقيق علما، در بلاد جبل مانند ابن لنكك بوده است در عراق و ابن خالويه در شام و ابن العلاف در فارس و ابو بكر خوارزمى در خراسان.

ابن فارس در وضع مقامات كه معمول به بعضى از ادباى نامى ميباشد مبتكر بوده و فضيلت تقدّم بر ديگران داشت و بديع الزمان همدانى معروف كه در مقامات‌نگارى مقتداى حريرى است نظم و نسق و اصول مقاماتى را از رسائل و منشأت همين ابن فارس اقتباس نمود، بلكه در اوقات اقامت او در همدان تتلمذش هم كرد چنانچه صاحب ابن عبّاد سابق الذكر نيز از تلامذه ابن فارس بوده و از وى روايت نموده و صدوق نيز از وى روايت ميكند. در معجم الادبا گويد ابن فارس نخست فقيه شافعى بود سپس مذهب مالكى را اختيار نمود لكن قرائن قطعيه قويه تشيّع وى را مبرهن مينمايد، چنانچه شيخ طوسى در فهرست خود و ابن شهرآشوب هم در معالم العلما كه هردو براى شرح حال مصنّفين و مصنّفات شيعه تأليف شده‌اند بشرح حال وى پرداخته‌اند و ابن داود نيز در كتاب رجال خود در قسمت ثقاتش درج نموده است. در ذريعه (كه فهرست مصنّفات شيعه ميباشد)