همين كتاب سنن به سنن ابى داود معروف و يكى از صحاح ستّه اهل سنّت و جماعت ميباشد كه در مصر و لكناو با شروح متفرقه چاپ شده است آن را خود ابو داود بعد از تأليف بنظر احمد بن حنبل كه آخرين ائمّه اربعه ايشان است رسانيد و زياده از حد مورد تحسين گرديد.

از ابراهيم حربى نقل است كه بعد از تأليف كتاب سنن تمامى مشكلات حديث بابو داود سهل و نرم شد چنانچه داود نبى را سختى آهن. ابو داود علاوه بر كتاب سنن مذكور يك كتاب ديگر مراسيل نامى نيز در حديث تأليف داده و در قاهره چاپ شده است. وفات ابو داود روز جمعه پانزدهم شوال دويست و هفتاد و دويم يا سوم يا پنجم و يا بقول قاموس الاعلام هشتاد و پنجم هجرى قمرى در بصره واقع شد و پسرش عبد اللّه نيز از اكابر حفاظ و مراتب علميّه‌اش مسلم كل و شرح حالش بعنوان سجستانى مذكور افتاده است.

(ص 321 ت و 230 ج 1 كا و 246 ج 1 مه و 58 ج 1 فع و 55 ج 9 تاريخ بغداد و غيره)

ابو داود- سليمان‌

- بن عقبه ظاهرى، از مشاهير علما و فقهاى عامّه قرن سوم هجرت ميباشد كه بفقه شافعى مايل و ملاك احكام او ظاهر آيات قرآنى و احاديث نبويّه بود، قياس را كه از اختراعات ابو حنيفه بوده اكيدا ردّ مينمود، بهمان جهت به ظاهرى شهرت يافته و در فنون رياضيّه نيز خبير بود، كتابهاى اقليدس را بعربى ترجمه و شرح نمود و بسال دويست و هفتادم هجرت در شصت و هشت سالگى درگذشت. (ص 714 ج 1 س)

ابو دجانه- سماك بن خرشه‌

- يا اسلم بن لوزان انصارى خزرجى ساعدى، از اصحاب كبار و اكابر انصار عالى‌مقدار و شجاعان نامى عرب ميباشد كه همواره در مدافعه از اسلام ميكوشيد، در بدر و احد و جميع غزوات اسلامى در ركاب مبارك حضرت نبوى ص حاضر بود، آن حضرت در روز احد شمشير خود را بدو داد، او نيز با همان شمشير جمعى را كشت، وى يك دستمال سرخ بر سر مى‌بسته و همه او را بهمان علامت مى‌شناختند.

بعد از وفات آن حضرت در زمان خلافت ابو بكر در جنگ يمامه نيز كه براى‌