صادق ع فرمود كسى هست كه شعر ابو هريره را براى ما بخواند، در خلاصه علامه هم از عقيقى نقل كرده كه آن حضرت ابو هريره بزاز را برحمت ياد فرمود.

نگارنده گويد: ظاهر آن است كه ابو هريره بزاز نيز همان ابو هريره عجلى بود كه گاهى به بزاز نيز موصوفش دارند و در نتيجه گوئيم ابو هريره‌اى كه از اصحاب حضرت صادق و مدّاح اهل بيت و اشعارش نيز ممدوح و مورد تحسين آن حضرت بوده ظاهرا يك نفر است و بس‌كه در كلمات روات و ارباب تراجم به عجلى معروف و گاهى به ابار متصّف و گاهى به بزاز موصوف ميباشد. بهرحال در هيچ‌كدام از مواضعى كه ابو هريره بزاز يا ابار يا عجلى را بهمين عنوان كنيه نگارش داده‌اند تصريحى بنام وى نشده است. بسط زايد محض اطناب و خروج از وضع كتاب بوده و محول بكتب مبسوطه ميباشد.

(قب و عن و ص 43 هب و 174 ج 1 نى و كتب رجاليه)

ابو هفان ابو هلال‌

در اصطلاح رجالى اولى عبد اللّه بن احمد بن حرب بن مهزم و دويمى نيز عامر مزنى است.

ابو هلال- حسن بن عبد اللّه‌

- بن سهل بن سعيد بن يحيى بن مهران عسكرى، از ادباى نامى قرن چهارم هجرت ميباشد كه اديب نحوى لغوى شاعر ماهر، فقيه فاضل، از تلامذه حسن بن عبد اللّه بن سعيد عسكرى سابق الذكر و خواهرزاده او بوده و محض احتراز از ذلّت طمع و دنائت، بزّازى ميكرد مثل ميوه‌فروشى معاصرش ابو الفرج و اواء و روفوگرى معاصر ديگرش سرى رفاء و نظائر ايشان. از اشعار طريفه ابو هلال است كه در عدم مساعدت زمان و شكوه از ناملايمات ابناى روزگار گويد: