طرف خليفه ثانى محكوم بتأديب و تازيانه شد و از نقل حديثش قدغن فرمود. عايشه نيز روايات او را ردّ كرده و متّهم بجعل حديثش ميداشت.

ابن ابى الحديد در شرح نهج البلاغة گويد كه معاويه جمعى از صحابه و قومى از تابعين را كه ابو هريره و عمرو بن عاص و مغيرة بن شعبه نيز از آن جمله بوده‌اند براى جعل اخبار كاذبه در قدح و طعن حضرت على ع و تبرّى از آن حضرت نامزد و معين نمود و حق العمل كافى و وافى براى ايشان تخصيص داد، ايشان نيز موافق دلخواه معاويه معمول ميداشتند و مانند اينها. در قاموس الاعلام گويد: نام اصلى جاهليّتى او عبد قيس، نام اسلامى او عبد الرحمن، پدرش صخر و در سال غزوه خيبر بشرف اسلام مشرّف شد، هم در همان غزوه حاضر و افقر اصحاب بود، كسب و تجارت و ثروت و مشغوليّتى نداشت، اينك غالبا ملازم حضور حضرت نبوى ص بود، بهمين جهت و بجهت دارا بودن قوه حافظه زياد باستماع و حفظ و روايت احاديث شريفه بسيارى موفق آمد، به احفظ صحابه معروف بود و بفرموده بخارى زياده بر هشتصد نفر از اصحاب و تابعين از ابو هريره نقل حديث مينمايند.

وجه تسميه ابو هريره آنكه وى بسيار گربه‌دوست بوده بحدّى كه يك مرتبه در موقع تشرّف بحضور حضرت نبوى ص بچه گربه‌اى در دامن يا آستين داشت پس آن حضرت او را به خطاب ابو هريره مخاطب داشت اينك از آن ببعد لقب مشهورى وى شد و اسم اصلى او بكلّى متروك گرديد، هريرة با صيغه مصغّر بعربى بمعنى گربه كوچك است. وفات ابو هريره بسال پنجاه و هفتم يا نهم هجرت در هفتاد و هشت سالگى در مدينه واقع گرديد.

(ص 22 ج 1 لر و 121 ج 2 خه و 43 هب و 80 ج 1 فع و 767 ج 1 س)

ابو هريره- عجاج‌

- در باب اول ضمن شرح حال پسرش تحت عنوان رؤبه مذكور شده است.

ابو هريره عجلى‌

از مشاهير متقين شعراى اهل بيت عصمت ع و مدّاح حضرت صادق ع بوده و آن حضرت اشعار او را ميستود، بعد از وفات‌