شمس العلما بر جنازه‌اش نماز خواند و سيد محمد عباس شوشترى در تاريخ وفاتش گويد:

(ص 67 ج 1 احسن الوديعة)

ممشاد دينورى‌

- از اكابر عرفا و بزرگان مشايخ اواخر قرن سيّم هجرى عراق ميباشد كه در علم و حلم و زهد و تقوى و فنون طريقت طاق و شهره آفاق و اكمل خلفاى جنيد بغدادى بوده و مى‌گفته است كه بيست (يا سى) سال است دل خودم را گم كرده و نخواسته‌ام بمن باز دهند و گويا مرادش اين بوده كه اصلا اراده و قصدى ببودن يا نبودن چيزى نداشته و همه‌چيز موكول باراده و مشيّت حق است.

وفات او بسال دويست و نود و هفتم يا هشتم هجرت واقع شد و بنابر دوّيمى هريك از دو جمله: پيرمولى- 298 و محبوب علم زنده‌دل- 298 مادّه تاريخ وفات او بوده و ظاهر آن است كه لفظ ممشاد نام اصلى او است و الّا نام ديگرى از وى بنظر نيامد و شايد مخفّف محمد شاد باشد. (ص 2 ج 2 خه و 87 ج 1 لر)

ممله‌

لقب رجالى جعفر بن موسى و يا پسرش محمد بن جعفر است.

منازى- احمد بن يوسف‌

- سليكى منازى، مكنّى به ابو نصر، كاتب فاضل شاعر ماهر منشى، از اعيان فضلا و اكابر شعراى قرن پنجم هجرت ميباشد كه كتابهاى بسيارى اندوخته و همه آنها را وقف جامع آمد و جامع ميافارقين نمود. در معرّه با ابو العلا ملاقات كرد، ابو العلا از حال خود شكايت نموده و گفت من از مردم كناره كشيده‌ام و باز هم مرا آزار ميدهند، منازى گفت مردم را با تو چه كار كه دنيا را بديشان داده‌اى گفت نه دنيا بلكه آخرت را نيز بديشان واگذاشته‌ام و اين جمله را تكرار مينمود و متألّم ميگشت و از اشعار منازى است:

ابن خلّكان گويد ديوان منازى عزيز الوجود و ناياب بوده لكن بعضى از قطعات آن در