نام کتاب : ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیه او اللقب نویسنده : مدرس تبریزی، محمدعلی جلد : 6 صفحه : 280
نيشابورى- مولانا لطف اللّه
- دانشمند فاضل و شاعر ماهر بود، كم كسى صنايع شعرى را چون او رعايت كرده است. از مشرب تصوف هم مسرّتى تمام داشته و باسباب دنيوى رغبت نمىنمود، قصائد بسيارى در حق حضرت رسالت ص و ائمّه اطهار ع سروده و اشعار بسيارى هم در حق ميرانشاه بن امير تيمور لنگ گفته است.
با آن فضل و دانش كه داشته روزگار با وى سازگار نبوده و بهمين جهت او را ضعيف الطالع ميگفتهاند، خودش نيز در بعضى از اشعارش بهمين معنى اشعار ميدارد:
طالعى باشدم كه از پى آب
گر روم سوى بحر برگردد
ور بدوزخ روم پى آتش
آتش از يخ فسردهتر گردد
ور ز كوه التماس سنگ كنم
سنگ ناياب چون گهر گردد
بهمهحال شكر بايد كرد
كه مبادا از اين بتر گردد
اينهمه حادثات پيش آيد
هركه را روزگار برگردد
مولانا در آخر عمر از نيشابور به ده اسفرنس نامى كه بقدمگاه امام رضا ع مشهور ميباشد رفته و از مردمان انزوا جست، عاقبت بسال هشتصد و دهم هجرت در حجره دربسته در حال سجده در نهايت پيرى درگذشت، در قدمگاه مذكور با شرايط اسلامى بخاك رفت و اين رباعى را در دست او يافتند كه بر كاغذى نوشته است:
ديشب ز سر صدق و صفاى دل من
در ميكده آن روح فزاى دل من
جامى بمن آورد كه بستان و بنوش
گفتم نخورم گفت براى دل من
(ص 251 لس و 57 مرآت الخيال)
نيشابورى- محمد بن ابراهيم
- بعنوان عطار نگارش يافته است.
نيشابورى
نيشابورى- محمد بن احمد
محمد بن حسن بعنوان فتال محمد بن احمد بن مراجعه نمايند.
نيشابورى- محمد بن حسين
- بعنوان قطب الدين كيدرى مذكور شده است.
نام کتاب : ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیه او اللقب نویسنده : مدرس تبریزی، محمدعلی جلد : 6 صفحه : 280