از آن‌گه كه از مادر عقل زادم‌

بفضل و هنر در جهان داد دادم‌

مرا شصت سال است از خاك اران‌

بود شازده تا بشروان فتادم‌

تو اى قرّة العين فرزند مانى‌

ترا هم پدر خوانده هم اوستادم‌

تو اى افضل الدين اگر راست پرسى‌

بجان عزيزت كه از تو نه شادم‌

بجان تو بسيار كردم نكوئى‌

ترا دختر و مال و شهرت بدادم‌

ببستم ميان تا بتعليم و شفقت‌

زبان تو در شاعرى برگشادم‌

درو گر پسر بود نامت بشروان‌

بخاقانيت من لقب برنهادم‌

چو شاعر شدى نزد خاقانت بردم خل

لقب نيز خاقانيت برنهادم خل

سخنوران بمن ار اقتدا كنند سزد

از اين قبل كه منم قدوه همه شعرا

چو شد روان عمادى بمن گذاشت شرف‌

چو رفت جان سنائى بمن بماند سنا

تبارك اللّه پنجاه و پنج بشمردم‌

به شصت ناشده پشتم چو شست گشت دوتا

دروغ‌تر سخنى اين‌كه شاهرا گفتند

ابو العلا كه ترا هست سيّد النّدما

مخالفانرا، حال تو ميدهد اعلام‌

مسافرانرا، سرّ تو ميكند افشا

بدان خداى كه جان جهانيان داده است‌

منزّه است ز چند وز چون و چه و چرا