وى در سال سيصد و شصت و دويم هجرى قمرى درگذشت.

(ص 47 ت و 3 و 18 ج 1 كا)

مروزى‌[1]

مروزى- ابراهيم بن احمد بن اسحق‌

- مكنّى به ابو اسحق، فقيه شافعى، استاد ائمّه عراق، در تدريس و فتوى طاق، مقتداى اهل عصر خود و مرجع استفاده جمعى وافر بود. بعد از استاد خود ابو العباس بن سريج رياست علميّه عراق بدو اختصاص يافته و مدتى در بغداد اقامت گزيد، درب المروزى بغداد هم بدو منسوب و در آخر عمر بمصر رفت، بسال سيصد و چهلم هجرى قمرى در همانجا وفات يافت، در قرافه صغرى نزديك امام شافعى مدفون شد و از تأليفات او است:

1- حساب الدور 2- الخصوص و العموم 3- شرح مختصر مزنى 4- الشروط و الوثائق 5- الفصول فى معرفة الاصول 6- الوصايا.

(ص 2 ج 1 كا و 3 هب و 47 ت و 299 ف)

مروزى- جعفر بن احمد

- مكنّى به ابو العباس، از مشاهير مؤلفين قرن سيّم هجرت ميباشد و از تأليفات او است:

1- الاداب الصغير 2- الاداب الكبير 3- البلاغة و الخطابة 4- تاريخ القرآن لتأييد كتب السلطان 5- المسالك و الممالك و او اوّلين كسى است كه در اين موضوع تأليف داده است. وفاتش در اهواز واقع شد و سال آن غير معلوم است، كتابهاى او را بعد از وفاتش بسال دويست و هفتاد و چهارم هجرى قمرى در طاق الحرانى فروختند و گويا وفاتش نيز در همان سال و يا اندكى پيش از آن بوده است.

(ص 214 ف و 151 ج 7 جم)

[1]- مروزى- بر وزن مثنوى، چنانچه ضمن عنوان مرورودى مذكور داشتيم بغير قياس منسوب به مرو شاهجان بوده و گاهى در نسبت به مرورود نيز مستعمل و رجوع بدانجا نمايند. در اصطلاح رجالى لقب احكم بن بشار، احمد بن حماد، احمد بن رميح، احمد بن محمد بن رميم، حفص و جمعى ديگر بوده و بفرموده وافى سليمان بن حفص و تماما موكول بعلم شريف رجال هستند.