همانا مراد از اين مصراع آخرى آنكه متنبىّ با آن‌همه جلالت آفاقى كه در شعر داشته پاره‌اى معانى طريفه كه از ابتكارات او است بر نظمش غالب بوده است. ابن خلّكان نيز گويد با اينكه متنبىّ در شعر و نظم معروف و مشهور است لكن در پاره‌اى معانى، مبتكر بوده كه آنها را در نثر، ديگر بهتر ادا ميكرده است. بجهت شهرت اشعار متنبىّ و كثرت اشعار ديوان او فقط بچهار شعر مذكور فوق او كفايت كرده و حاجتى بنقل اشعار ديگر نميباشد بلى فقط دو شعر ذيل او را كه بنوشته ابن خلّكان در ديوانش ثبت نشده تذكر ميدهد:

لكن بنقل روضات الجنّات صلاح الدين صفدى در كتاب ذيل وفيات الاعيان همين دو بيت را بابو الفرج اصفهانى نسبت داده كه درباره وزير مهلبى گفته است.

(ص 61 ت و 230 هب و 38 ج 1 كا و 181 ج 6 فع و 4151 ج 6 س و 102 ج 4 تاريخ بغداد و غيره)

متنبى غرب-

يا محمد بن هانى اندلسى است كه در باب كنى بعنوان ابن هانى خواهد آمد.

متنبى مغرب-

محمد بن هانى اندلسى است كه در باب كنى بعنوان ابن هانى خواهد آمد.

متوج-

لقب سعيد، جدّ احمد بن عبد اللّه بن سعيد معروف به ابن المتوج آتى الذكر است.

متوكل- جعفر بن محمد معتصم باللّه ابن هرون الرشيد

- مكنّى به ابو الفضل، ملقّب به متوكل على اللّه، معروف به متوكل، دهمين خليفه عباسى (232- 247 ه ق- رلب- رمز) كه در سال دويست و سى و دويم هجرت در بيست و شش سالگى او، بعد از وفات برادرش واثق باللّه هرون بن معتصم بخلافت وى بيعت شد. خطيب بغدادى زياده از حدّش ميستايد و در قاموس الاعلام گويد كه متوكّل بسيار حليم و كريم بوده و محبت عموم را بخود جلب نمود لكن برخلاف سليقه و طريقه اسلاف و پدران خود در احياى طريقت اهل سنّت كوشيده و تعصّب بسيارى بكار برد، در اثر همين تعصبّى كه نسبت بمذهب اهل سنّت داشته كثرت زوّار قبر مطهّر و مشهد شريف سبط